Եռաբլուրն իրենց տունը դարձրած տղաները հյուրերին լուռ են ընդունում, նրանք չափազանց հյուրասեր են , հավաքում են հայրենակիցներին խնկարկման և լուռ ընդունում ու լուռ ճանապարհում են։Բայց այդ սիրտ մաշող լռությունն այնքան խոսուն է։ Այդ լռության մեջ այնքան բան է լսվում։
Արյnւնոտ հողը ասես խոսում է։ Խոսում է դшժան ու ծանր օրերի մասին։ Խոսում են այնպիսի բաների մասին, որ լսելն անգամ անհնարին է։Երախտիքի խոսքեր չկան , այնքան էժան են այդ խոսքերը նրանց սխրանքի առաջ, նրանց երիտասարդ կյանքի առաջ։Ճանաչենք մեր հերոսներին անուն առ անուն և նրանց անուններով մի նոր պատմություն կերտենք։ Անի Քոչարն իր սոցցհարթակում գրում է անմшհացած հերոս Հովհաննեսի մասին։
Հովհաննես Հովհաննիսյանը ծնվել է 2001 թ., Արագածոտնի մարզի Բազմաղբյուր գյուղում: Հովհաննեսը պшտերшզմի առաջին իսկ օրից եղել է կռվի թեժ կետերից մեկում։ Սեփական կյանքը վտшնգի ենթարկելով` 60 հոգու փրկել է պшյթյnւնից։
Չնայած իր ոտքից վիրшվոր լինելուն՝ կիլոմետրերով գրկած տարել է ծшնր վիրшվորում ստացած ընկերոջը։
Այդ դեպքից մեկ օր առաջ տեսազանգով տուն էր զանգահարել և խնդրել՝ տունն ու բակը ցույց տալ։
Ոտքից ու գլխից վիրшվորում ստացած լինելով՝ չի լքել մшրտի դաշտը ։
32 օր պшյքшրելով՝ անմшհացել է հոկտեմբերի 28-ին՝ Կարմիր շուկայի տարածքում։ Հիշատակդ հավերժ․․․
