Լևոն Սարդարյանը պատմում է․ «Էսօր երկրաշարժից հետո Հանրայինի բակում հավաքված էինք, տղերքից մեկն ասեց՝ կինս երազում երկրաշարժ ա տեսելու, ու ես մունդառ խասիաթիս համաձայն անեկդոտ հիշեցի։
Պարաշյուտիստները պիտի թռնեն, սաղ թռնում են, մեկը մնում ա սամալյոտի մեջ։ Հրամանատարը հարցնում ա՝ բա դու խի՞ չես թռնում, ասում ա՝ բաբոս երազ ա տեսել, թե պարաշյուտս չի բացվելու։
Էս հրամանատարն էլ սկսում ա սրան համոզել, թե՝ այ ախպեր, ի՞նչ բաբո, ի՞նչ երազ, սաղ սուտ ա։ Էս ախմախն էլ՝ չէ, որ՝ չէ, չեմ թռնում։ Վերջը էս հրամանատարը սրան ասում ա՝ քել պարաշուտներով փոխվենք, որ տեսնես՝ սաղ սուտ ա։
Պարաշյուտներով փոխվում են, էս բաբոյի գանձը թռնում ա ու մի չորս հարյուր մետր ներքև պարաշյուտը բացում ա։ Ու էդ պահին հրամանատարը սրա կողքից շվվալեն ընկնում ա ու գոռում՝ ես քո բաբոյի էէէէէէն։ Ասածս ի՞նչ ա։ Սիրեք ձեր տատիկներին»։
