Ասում են՝ հայրենիքը՝ կյանքը նվիրաբերող տղաներին է սիրում և նրանց իր գիրկն է առել։ Իսկ մայրերն ինչպես որդիներին իրենց գիրկն առնեն, ինչպես ապրեն այս կսկիծով։
Պшտերшզմն անգութ է։ Քանի տան լույս ընդմիշտ մարեց ու քանի մայր է մթության մեջ նստած հրաշքի սպասում։ Ա՜խ, երանի թե հրաշքը լինի, հրաշքը չուշանա։ Անուն առ անուն ճանաչենք նրանց, ընդմիշտ հիշենք աչքերը նրանց, հանուն հայրենիքի, հանուն մեզ, հանուն գալիքի ընկած տղաներին։
Տոնոյան Վահան Գառնիկի։ Ծնվել է 1988 թվականին,Երևանում։ Վահանն ամուսնացած էր և ուներ երկու երեխա։ Երբ լսեց պшտերшզմի լուրը, անմիջապես կամավորագրվեց։
Կամավորագրվեց միանգամից մի քանի ջոկատներում, որպեսզի րոպե առաջ հասներ ու կանգներ տղաների կողքին։ Հոկտեմբերի 8-ին ժպիտը դեմքին մեկնեց Արցախ։ Հոկտեմբերի 16-ից ընտանիքը որևէ լուր չուներ։
Հունվարի 6-ին որդին երազում հորն է տեսնում, ով կանչում էր երեխային և ասում՝ եկել եմ , իջի՜ր։ Հենց այդ օրն էլ իմանում են Վահանի մшհվան բոթը։ Հոգիդ լույսերի մեջ հավերժ ճախրի։
