Քաղաքագետ Ստյոպա Սաֆարյանը իր ֆեսբուկյան էջում գրել է.
Կներեք, բացարձակ չեմ համաձայնելու «ի՞նչ գործ ունի հոգևորականը դպրոցում» հարցադրմանը: Ես էլ աշխարհիկ պետության կողմնակից եմ, ես էլ պահանջել ու պահանջելու եմ, որ Եկեղեցին ու պետությունը տարանջատված լինեն, բայց դա չի նշանակում ամեն մեկն իր համար մածուն ուտի մեծանա: Մեր նախնիները նաև հավատի համար են կենաց մահու կռիվ մղել, որովհետև, ուզեք, թե չուզեք, կրոնը հայի ինքնության հենասյուներից մեկն է: Չեմ ասում՝ միակը, բացառիկը: Չեմ ասում, թե այլ դավանանքի կամ աթեիստ հայ չի կարող լինել: Եթե դա այլևս այդպես չէ, ուրեմն կարող ենք ուղղակի մեր անցյալը, դավանանքի համար արյունահեղ կռիվներով, սոսկ պատմություն համարել ու հեռավորություն վերցնել նրանից: Ես չեմ էլ ասելու, թե առաքելական դավանանքով քաղաքացիներս, հայերս կապույտ արյուն ունենք, առավել ենք մյուսներից: Բայց մեր հավատքը մեր երկրի փրոֆայլի՝ դիմագծի մի մասն է: Մեր արժեքային համակարգում քրիստոնեությունը, առաքելականությունը անուրանալի ու ու անջնջելի հետք է թողել: Ու որքան էլ ես դպրոցներում դասավանդվող Կրոնի պատմության դասագրքերը անհանջող, որոշ առումներով ծաղրուծանակ, անլուրջ համարեմ, որքան էլ ես իմանամ, որ անարժան հոգևորականներ կան նաև իմ Եկեղեցում, որքան էլ պատմության մեջ նաև վիճելի հատվածներ լինեն, ես ուզում եմ, որ իմ երեխան իր արմատների, այդ դավանանքի արժեհամակարգին ծանոթ լինի: Ի դեպ, շատերի նման մենք չենք շտպել նրան մկրտել: Ես հիմա էլ համարում եմ, որ դա գիտակցված ընտրություն պետք է լինի: Ինքը դա պետք է ցանկանա ու դա իր ընտրությունը պետք է լինի: Ու տեսնում եմ, որ ինքը իմ եկեղեցին ընդունում է, դա նաև իրենն է, ինչպես իր տատերինն ու պապերինը: Ես չեմ ասում, թե դասընթացը վերածվի կրոնական քարոզի, բայց հոգևորականն էլ, այլ որոլտի գործիչներ էլ կարող են մտնել դպրոց ու ներկայացնել մեր կրոնը, հատկապես երբ մեր Սահմանադրությունը ճանաչում է Հայոց առաքելական եկեղեցու բացառիկ դերն ու նշանակությունը:
Գիտեմ իմ բազում ընկերների հակառակ կարծիքը, հարգում եմ, բայց նաև չեմ կարող համաձայնել ծայրահեղությունների հետ:
