Մի հեռավոր գյուղում մի աղջնակ էր ապրում Սվետա անունով։Գյուղի մի կողմում գետ էր,իսկ մյուսում՝ հսկայական անտառ։Աղջնակը մի ընկեր ուներ՝գերմանական ավչարկա։
Սվետան և շունիկը նույն օրն են ծնվել։ Սվետայի հորեղբայրը նվեր էր բեիել շունիկին։
Մի չարաբաստիկ օր Սվետան կորավ։ Այդ օրը շանը կապել էին,քանի որ նրանց հյուր էր եկել Սվետայի մորաքույրը։
Ծնողները միայն օրվա կեսին նկատեցին,որ աղջնակը չկա։Ողջ գյուղով փնտրեցին աղջկան,սակայն նա չկար։
Ողջ գյուղը ոտքի էր կանգնել երեխային փնտրելու համար։Շան կապը արձակեցին, և նա անմիջապես վազեց դեպի անտառը։
Դաժան որոնումներ էին,ողջ գյուղը փնտրտուքների մեջ էր,սակայն աղջիկը չկար։
Հանկարծ մի տատիկ տան բակում տեսավ շանը,իսկ կողքին Սվետան էր անուժ պառկած։Արագ շտապօգնություն կանչեցին,կանչեցին ծնողներին։
Աղջկան տարան հիվանդանոց,սակայն շունը սատկել էր։Նա կյանքի գնով հասցրել էր երեխային տուն։Շան ամբողջ մարմինը կծածի հետքեր էին։
Ողջ գյուղը լացում էր,շունը իր կյանքի գնով փրկել էր աղջկա կյանքը։
Սվետայի հայրը շան գերեզմանի մոտ մեծ քար կանգնեցրեց,այնտեղ միշտ շատ ծաղիկներ են լինում։
Այժմ արդեն մեծացած Սվետլանան ամեն անգամ գյուղ գալիս առաջինը այցելում է իր ընկերոջը,պատմում իր կյանքի փոփոխությունների մասին։
Սա պատմություն էր իրական, անշահախնդիր,անդավաճան,սիրով և ջերմությամբ լի ընկերության մասին։
Աղբյուրը՝Haytimes.ru
