Այսօր Արցախի հերոս Ռոբերտ Աբաջյանի ծննդյան օրն է 2016 թվականի ապրիլի 1-ի լույս 2-ի գիշերը Արցախա-Ադրբեջանական շփման գծի ողջ երկայնքով հակառակորդի զինված ուժերի ստորաբաժանումները լայնամասշտաբ հարձակումներ են կատարում։ Սկզբնապես հյուսիսարևելյան ուղղությամբ տեղակայված հենակետային դիրքերը հրետակոծելուց հետո ադրբեջանական ուժերն անցնում են գրոհի։
Շուրջ երեք հարյուր հոգուց բաղկացած խմբերը, զինված լինելով նաև տանկերով, փորձ են կատարում գրավելու հայկական դիրքերը։ Վաշտի հրամանատար, ՀՀ ԶՈւ կապիտան Արմենակ Ուրֆանյանի ղեկավարությամբ, վեց հոգուց բաղկացած սահմանապահ ուժերն անցնում են շրջանաձև պաշտպանության՝ երկու անգամ հաջողությամբ հետ շպրտելով թշնամու լայնածավալ հարձակումները՝ այդ ընթացքում խոցելով նաև թշնամու մեկ տանկ։Անհաջող հարձակման փորձից հետո թշնամին հետ է քաշվում և կրկին սկսում հրետանակոծել հայկական դիրքերը։ Արկերից մեկի պայթյունից շուտով զոհվում են կապիտան Ուրֆանյանը և գնդացրորդ Քյարամ Սլոյանը։
Վաշտի հրամանատարի մահվանից հետո, ոտքի վիրավորում ստացած Ռոբերտ Աբաջյանը հրամանատարությունը վերցնում է իր վրա և պատնեշի վրայից շարունակում մարտը։
Նկատելով, որ խրամատում զինամթերքը վերջանում է, զինվորներին ուղարկում է փամփուշտ բերելու։ Այդ ընթացքում հակառակորդին հաջողվում է թափանցել դիրք։ Աբաջյանը, կողքին մնացած միակ ծառայակցի՝ վիրավորում ստացած գնդացրորդ Անդրանիկ Զոհրաբյանի հետ, համառ դիմակայությամբ, նահանջում են դեպի դիրքային կացարան։ Արյունահոսությունից շուտով մահանում է Զոհրաբյանը։
Մարտական խորշում դիրքավորվելով, Ռոբերտ Աբաջյանը մինչև վերջին փամփուշտը շարունակում է միայնակ կռվել թշնամու մեծաթիվ ուժերի դեմ, միևնույն ժամանակ կապ հաստատելով գումարտակի հրամանատարի հետ և վերջինիս կարևոր տեղեկություններ հաղորդելով դիրքում կատարվող դեպքերի մասին։
Նկատելով իրեն մոտեցող թշնամուն՝ Աբաջյանը վերջին անգամ կապի է դուրս եկել և ասել, որ արդեն հանել է իր մոտ մնացած վերջին նռնակը ու պատրաստ սպասում է՝ հենց մոտենան, իր հետ միասին պայթեցնելու է նրանց, որ չհանձնվի։
Տեսնելով իրեն մոտեցող հակառակորդին, Աբաջյանը բացված նռնակը թաքցնում է ափի մեջ և ձեռքերը վեր բարձրացնում, իբր հանձնվում է։
Թույլ տալով, որ բավականաչափ իրեն մոտենան, Աբաջյանն իր հետ միասին նռնակով պայթեցնում է հակառակորդի մի քանի զինվորի։
«Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության պետական սահմանը պաշտպանելիս ցուցաբերած բացառիկ քաջության ու արիության համար ԼՂՀ ՊԲ N զորամասի չորրորդ հրաձգային վաշտի երկրորդ հրաձգային դասակի ջոկի հրամանատար, կրտսեր սերժանտ Ռոբերտ Աբաջյանը հետմահու պարգեւատրվեց «Արցախի հերոս» ԼՂՀ բարձրագույն կոչմամբ ու «Ոսկե արծիվ» շքանշանով Անձնազոհ քայլով Ռոբերտ Աբաջյանը նաև փրկել է թիկունքից օգնության հասած հայկական ուժերի զինվորներին։
Ապրիլի 8-ին, կողմերի միջև նախապես ձեռքբերված պայմանավորվածությամբ իրականացվում են զոհվածների մարմինների որոնողական աշխատանքներ, որի արդյունքում հայկական կողմը հայտնաբերում է Աբաջյանի և Զոհրաբյանի դիերը։
Ապրիլին անմահացավ 130 հերոսներ։Եթե ձեզ թվում է, թե մեր հերոսները էլ չկան, սխալվում եք։ Բացեք նրանց անունով ֆեյսբուքյան էջերը ու կհամոզվեք, որ նրանք կան, գրառումներ են անում, մտածում, ուժ տալիս ապրողներին։ Նրանց անունով խոսում են ապրողները։ Ռոբերտի ֆեյսբուքյան էջի վերջին գրառումը՝ Մա՛յր իմ, մի՛ տխրիր, ես չեմ մահացել․․․ բանաստեղծությունն է։ Ասես ինքն է գրել․
Մա՛յր իմ, մի՛ տխրիր, ես չեմ մահացել,
Սիրտս է խոցել անգութ թշնամին,
Սրտիս արյունն է դանդաղ ցամաքել,
Ու խառնվել է հայրենի հողին:
Սրտիս արյունը Սուրբ հողն է ջրել,
Եվ ծաղիկները ներկել ալ կարմիր,
Ամեն մի ծաղիկ իր սերն է երգել,
Դու նրա՛նց նայիր ու մի՛ վշտացիր:
Իմ կյանքը նվեր է հայրենի հողին,
Չարչարված քեզ պես հողն է սև հագել,
Եվ թափառում է իմ անմեռ հոգին,
Եվ քո արցունքից շատ է վշտացել:
Դու մի՛ վշտանա, հերոս քո որդին,
Հայրենի հողին իր կյանքն է տվել,
Երբեք չի քայլի այնտեղ թշնամին,
Քանի պատիվս արցունք չի թափել:
Իմ ընկերներն են այսօր իմ կողքին,
Առյուծ ու արծիվ խոցված կարևեր,
Ես կարոտ միայն վերջին նամակին,
Խոցած գնդակը երնեկ չբացեր:
Դու մի՛ վշտանա, թանկագի՛ն մայր իմ
Ես այդ նամակի բառերը գիտեմ,
Խորհուրդը մեկն էր պահել հայրենին,
Ես քո պատիվը պահել միշտ գիտեմ:
Մա՛յր իմ, մի՛ տխրիր, ես չեմ մահացել,
Զարկվել եմ կռվում, մեռավ թշնամին,
Ես իմ վաղ կյանքը անմահ եմ դարձրել՝
Զինվորի երդմանը միշտ հավատարիմ:
Հավերժ Փառք Հերոսս
հեղ. Համլետ Հակոբյան
