მოვდევნე მამაჩემს და ჩვენს ერთგულ ძაღლს ტყეში, გრძნობდა ჩვეულებრივ სიმშვიდეს მზიანი დილის 🌞. მაგრამ მერე შევნიშნე, რომ ძალიან ჩამოვრჩი. მამაჩემის სილუეტი ხეებს შორის ნელ-ნელა ქვრებოდა და მალე მთლიანად გაქრა 😳. მეგონა, რომ სწრაფად ვაჩქარებდი მის აყოლას — მაგრამ რასაც უფრო მივდიოდი, ტყე უფრო ცარიელი, ცივი და შემზარავად ჩუმი ჩანდა. ჩვენი ძაღლიც არ იყო.
დავიწყე მამაჩემზე ყვირილი, ჩემი პატარა ხმა აცახცახებდა, მაგრამ პასუხი არ იყო 😔. ვიცოდი, როგორც კი მიხვდებოდა, რომ გამექცა, აუცილებლად მოვიდოდა ჩემზე ძებნაში — მაგრამ წუთები საათებად იწელებოდა. თითქმის საათი გავიდა, და მე მარტო ვიდექი უზარმაზარ, მუქ ხეებში 🌲. სუსხმა ტყეზე გადმოწვა, და ჩემი გული შიშისგან მჭიდროდ ეწვოდა 💔.
მერე სადღაც ახლოს გაისმა გრძელი, შემზარავი ყმუილი 🐺. მამაჩემის გაფრთხილებები მგლების შესახებ მომივიდა გონებაში, და სუსტი ჟრუანტელი მთელ სხეულში გამირბინა. მივიწიე ხესთან, ძლივს ვსუნთქავდი. და შემდეგ რაღაც მიმიახლოვდა…😨
— მგელია… — მივხვდი.
უეცრად გამოჩნდა ჩემი ძაღლი, და გავრბოდი მისკენ, მოვხვიე მისი კისერი, ბოლოს დავიგრძენი, რომ მარტო არ ვიყავი 🐕💖. მაგრამ შემდეგ მოხდა რამე, რასაც არასდროს ველოდი… 😱😱
მუდმივად მახსენდება ის დღე, როცა პატარა გოგონა ვიყავი და პირველად გავიგე რა არის რეალური შიში და ერთგულება 😳. იმ დღეს მეც გავიგე, რამდენად მნიშვნელოვანია კეთილგანწყობილება და თავდადება, საშიშ მომენტებში, რომელსაც ვერ აიხსნი.
ყველაფერი ჩვეულებრივ დილას დაიწყო, როცა ჩვენ — მამაჩემი, ჩვენი ერთგული ძაღლი და მე — გადავწყვიტეთ ტყეში წასვლა სოკოების ასაღებად 🍄. მამაჩემი წინ მიდიოდა დიდი კალათით, მე მისკენ მივდიოდი ხტუნვით და პატარა მელოდიებს ვიძახდი, როგორც ყოველთვის. ტყე იმდენად მშვიდი და ნაზი იყო, თითქოს თვით მზის სითბოც სირცხვილით და ნაზად ქროდა 🌞.
მაგრამ მერე შევნიშნე, როგორ ქრება მამაჩემი ხეებს შორის 🌲. მივხვდი, რომ ძალიან ჩამოვრჩი, და ირგვლივ უცნაური, მკვრივი ხეები იყო, რომლებიც უფრო მუქად ჩანდა, ვიდრე ოდესმე. ჩვენი ძაღლიც არ ჩანდა.
„მამა, მამა…“ ვიყვირე პატარა, კანკალით სავსე ხმით 😰, მაგრამ პასუხი არ იყო. დრო უსასრულოდ ვრცელდებოდა, და მე სრულიად მარტო ვიყავი. ჩემი გული ძლიერად ძგერდა, და როცა სუსხი დათარიღდა ტყეზე, შიშმა მკაფიოდ ჩამიჭირა 💔.
მერე გავიგონე გრძელი, შემზარავი ყმუილი 🐺. მამაჩემის გაფრთხილებები მგლებზე გავიხსენე, ჟრუანტელები მთელ სხეულში გამირბინა. მივიწიე ხესთან, სუნთქვა შევიკავე, იმედი მქონდა, რომ არ შემემჩნევა.
უეცრად ჩემი ძაღლი გამოჩნდა ჩრდილებიდან! 🐕 გავრბოდი მისკენ, ვეხუტებოდი ძლიერად, და პირველად დავიგრძენი, რომ მარტო არ ვიყავი.
„ყოველთვის ჩემთან, არა, ბიჭო?“ ვიჩურჩულე 💖.
მაგრამ რაღაც შეიცვალა. ჩემი ძაღლი გაწყვიტა, მისი ბეწვი ეჭრებოდა, კბილები გამოიხატა. წყვდიადიდან გამოჩნდა უზარმაზარი მგლის სილუეტი. ჩავიყინე, ვერ ვღრიალობდი 😨.
მაშინ ჩემი ძაღლი გაიგო. მან წინ წაიწია, მზად იყო ჩემი დაცვისთვის ყოველ ფასად ⚔️.
დაიწყო უმძიმესი ბრძოლა. მგელი დიდი და ძლიერი იყო, მაგრამ ჩემი ძაღლი არ იბრძოდა თავისთვის — ის ჩემთვის იბრძოდა. მსმენოდა ბროწეული, ვხედავდი როგორ ბრუნავდნენ ერთმანეთს, კბილები კრაჭუნებდა, სანამ ბოლოს მგელი უკან გადახტა, ტკივილით ყმუილი, და გადაწყვიტა, რომ რისკი არ ღირდა. ის დაიკარგა ბუჩქებში 🌿.
ჩავიდა ჩემი ძაღლი, ძლიერად სუნთქავდა, დაბრუნდა ჩემთან 🐾. გვერდი ჰქონდა დაწვრილებული, მაგრამ ბედნიერად ჰყლაპავდა კუდს, თითქოს ამბობს: „არ გეშინია, მე შენთან ვარ.“
გავაგრძელეთ ერთად ხეტიალი ტყეში 🌳, მან წინ მიგვიძღვა, მკვრივ ბუჩქებს გვერდი აუარა, სანამ შორს ნაცნობი ხმა გაისმა:
„ჩემი ქალიშვილი! ჩემი ქალიშვილი!“ 👨 — ეს იყო მამა. მან მომისწრო, აიყვანა ხელში და ძლიერად ჩაეხუტა ჩვენს ძაღლსაც.
იმ დღეს გავიგე, რომ ერთგულება და თავდადება სიცოცხლეს იხსნის 💛. ჩვენი ძაღლი აჩვენა, რომ ნამდვილი დაცვა სიყვარულსა და თავდადებაშია, არა ზომასა და ძალაში. ყველაზე პატარა კეთილი და მამაცი საქმეები შეიძლება ყველაზე დიდი სხვაობა გააკეთონ მსოფლიოში ✨.
და ახლა კიდეც, როცა იმ დღეზე ვფიქრობ, ვხედავ პატარა გოგონას, რომელიც სცემდა შიშს, მაგრამ ვისწავლა, რომ ნამდვილი მფარველი შეიძლება მოჰყვეს ყველაზე არაჩვეულებრივ ფორმებში — ძაღლი, რომელიც სიცოცხლეს იხსნის და გულს გაათბობს ❤️.
