დღემდე მახსოვს ის პირველი წამი, როცა პირველად დავინახე. 😢 პატარა, სუსტი და თითოეულ სუნთქვაზე მებრძოლი… მასში იყო რაღაც, რაც ერთდროულად გულს მიკლავდა და მაჯადოებდა. ექიმები არ ელოდნენ, რომ გადარჩებოდა, მაგრამ ის იქ იყო — ყველა შანსის წინააღმდეგ მებრძოლი.
ყოველი დღე ახალ შიშებს მოიტანდა. 🩺 ყოველი მოძრაობა, ყოველი ამოსუნთქვა, ყოველი მზერა გულს მიჩერებდა. მონიტორებს თვალს არ ვაშორებდი,秒ებს ვითვლიდი, ვლოცულობდი, ვიმედოვნებდი, ვეკითხებოდი საკუთარ თავს — იქნებ დღევანდელი დღე სხვანაირი იქნებოდა. გაურკვევლობა აუტანელი იყო… და მაინც, იმედის ერთი ნაპერწკალი არ მტოვებდა.
ვერავის ვეუბნებოდი, რას ვგრძნობდი სინამდვილეში. 😰 სამყარო მხოლოდ პატარა ბავშვს ხედავდა საავადმყოფოს საწოლზე, მაგრამ მე სხვა რაღაცას ვხედავდი — საიდუმლოს, ჩუმ ბრძოლას ყოველ სუნთქვაში. გაათენებდა კი? შეძლებდა გადარჩენას შეუძლებელთან ბრძოლაში? თითოეული დღე გამოცდა იყო, რომლის გამძლეობაშიც დარწმუნებული არ ვიყავი.
და მაშინ… რაღაც მოხდა, რამაც ყველაფერი შეცვალა. ეს არ იყო ის, რასაც ვინმე ელოდა — და არც ის, რაც მე წარმომედგინა. ამას თავად უნდა ნახოთ. 🌟🌟
არასდროს დამავიწყდება ის დღე, როცა გავიგე, რომ შვილი, რომლის შესახებაც მთელი ცხოვრება ვოცნებობდი, შესაძლოა არასდროს დაბადებულიყო. მეორე ულტრასონოგრაფიის დროს, 17-ე კვირას, როცა გავიგეთ, რომ ბიჭი იყო, დავინახე, როგორ ნელა გადაადგილებდა ექიმი მოწყობილობას მისი თავის თავზე. მან თქვა: “რაღაც არ არის წესრიგში.” 💔 იმ წამს გული მილიონ ნამსხვრევად დამენგრა. 
სწორედ ასე დაიწყო ჩვენი ხანგრძლივი მოგზაურობა — შიშით, ტკივილით და იმედის ჩუმი ჩურჩულით სავსე გზა.
მეორე დღეს ექიმებმა დამირეკეს. მითხრეს, რომ ულტრასონოგრაფიამ ბავშვის ტვინში პრობლემები აჩვენა. 🌧 მთელი სამყარო გაჩერდა. ერთი სპეციალისტიდან მეორესთან დავდიოდით, და ყოველი ვიზიტი ახალ შიშს, ახალ ფიქრებს მოიტანდი. ექიმებმა ხუთი შესაძლო დიაგნოზი დაასახელეს — მათ შორის სპინა ბიფიდა, დენდი-უოკერის სინდრომი და ჟუბერის სინდრომი. მოგვცეს ორსულობის შეწყვეტის შესაძლებლობა 23-ე კვირაზე, მაგრამ მე და ჩემმა ქმარმა გადავწყვიტეთ, რომ გავაგრძელებდით.
გავიგე, რომ შეიძლებოდა მკვდრად დაბადებულიყო — გული დამიმსხვრია. 💔 ის მინდოდა ყველაფერზე მეტად, მაგრამ შიშისა და ტკივილის შერევა აუტანელი იყო. ზოგჯერ ჩუმად ვიჯექი, თვალწინ კი მიტრიალებდა სურათები — საავადმყოფოს საწოლზე მწოლიარე ბავშვები, გადაჯვარედინებული ხელები, ლოცვები. და მაინც, ჩემს გულში რაღაც არ ნებდებოდა — იქნებ სასწაული შესაძლებელი იყო, იქნებ ჩემი შვილი იცოცხლებდა. ✨
2014 წლის 27 აგვისტოს ჯექსონი დაიბადა საკეისრო კვეთით, 1.8 კგ წონით. 👶 როცა პირველად დავინახე, ემოციების ქარიშხალმა ამიტანა — შიში, პანიკა, სიყვარული, გაურკვევლობა, მაგრამ ასევე სინათლის მცირე სხივი. მისი პატარა ხელები და ფეხები მახსენებდნენ, რომ ის უკვე ჩვენი სამყაროს ნაწილი იყო და ჩვენ უნდა გვეკრძალა ის.
პირველი სამი კვირა ჯექსონი ინკუბატორში ატარებდა, ფლორიდის «Winnie Palmer» საავადმყოფოს ნეონატალურ რეანიმაციაში. 🏥 ყოველი სუნთქვა, ყოველი მოძრაობა ჩემთვის სასწაული იყო. ნეიროქირურგები მის მდგომარეობას სწავლობდნენ, მაგრამ ყოველ ჯერზე, როცა სიგნალები აჟღერდებოდა, გული მიჩერდებოდა. ორ თვეში, კრიზისებისა და კვების მილის პრობლემების შემდეგ, ჯექსონი გადაიყვანეს ბოსტონის საბავშვო საავადმყოფოში — აშშ-ში ერთ-ერთ საუკეთესო ნეიროლოგიურ ცენტრში.
იქ ბოლოს მივიღეთ ზუსტი დიაგნოზი — მიკროჰიდრანენცეფალია, მძიმე ტვინის მალფორმაცია უცნობი მიზეზითა და მკურნალობის გარეშე. 🧠 თავიდან იმედი ჩამიქრა, მაგრამ მალე ის გადამექცა მტკიცე გადაწყვეტილებად — გამეკეთებინა ყველაფერი მისთვის, დამეცვა მისი სიცოცხლე და თითოეული წამი მყვარებოდა.
ვცდილობ ოპტიმისტი ვიყო დროის 99%-ში, მაგრამ ყოველთვის რჩება ის 1%, რომელიც იცის, რომ შესაძლოა ხვალ ის ჩვენთან აღარ იყოს. 💔 ყოველი დღე, ყოველი სუნთქვა, ყოველი ღიმილი — საჩუქარია. ჩვენი ცხოვრება ბრძოლად იქცა, მაგრამ ამავდროულად უსასრულო სიყვარულის წყაროდაც.
ჯექსონი მხოლოდ ჩემი შვილი არ არის; ის ჩემი პატარა სასწაულია, შთაგონება და ცხოვრების ყველაზე დიდი გაკვეთილი. 🌟 მან მასწავლა, რომ მაშინაც კი, როცა ექიმები და სტატისტიკა ამბობენ, რომ რაღაც შეუძლებელია, ერთი პატარა გულის ძალა ყველაფერს სძლევს. ვუჭერ ხელს, როცა სძინავს, და ვეუბნები, როგორ მიყვარს, რადგან ყოველი დღე მის გვერდით — ნამდვილი კურთხევაა.
ჩვენ არ ვიცით, რა მოიტანს ხვალინდელი დღე, მაგრამ ერთი რამ ვიცით: ჩვენ ყოველდღე ვიბრძოლებთ მისთვის, შევიყვარებთ და არასდროს დავკარგავთ იმედს. 💖 მჯერა, რომ სიყვარული და შეუპოვრობა შეუძლებელსაც კი შესაძლებლად აქცევს.
