მე უამრავ ტყეში ვმოძრაობდი ჩემი კვლევის პერიოდში, მაგრამ არაფერი მომზადებდა იმისთვის, რასაც იმ დღეს ვიხილე. ტყის ღრმა ნაწილში, სადაც მზის სხივები დედამიწას ძლივს ხვდება, მე შევხვდი ყვავილს, რომელიც განსხვავდებოდა ყველა სხვა ყვავილისგან მსოფლიოში. 🌫️
მისი ფორმა… არ იყო შემთხვევითი. ის ჰგავდა ორსულ ქალს ღრმა მედიტაციაში — მშვიდი, ძლიერი, თითქოს ცოცხალი. ერთ მომენტში ვერ ვსუნთქავდი. მეგონა, მთელი ტყეც ჩემი სუნთქვის მსგავსად უკან იჭერდა სუნთქვას. 🌸
შემდეგ მოხდა რაღაც უცნაური — ფურცლები ნელ-ნელა და მიზანმიმართულად დაიწყეს მოძრაობა, თითქოს ჩემი არსებობისკენ პასუხობდნენ. ვგრძნობდი ჰაერში მსუბუქ ვიბრაციას და ფშვინვას, რომელიც ადამიანის ხმა არ იყო. 🌌
მინდოდა გამეხადა, მაგრამ კურიოზმა ადგილზე დამაგვირა. და რასაც შემდეგ ვიხილე, დღემდე გული მიჩქარს. 🌸🌸
მე არასდროს მჯერა ლეგენდების. ბავშვობიდან მახსოვს, როგორ მეუბნებოდა ჩემი ბებია ისტორიებს „საოცარი ყვავილის“ შესახებ, რომელიც ტყის ღრმა ნაწილში იზრდება — ყვავილი, რომელიც ჰგავს ორსულ ქალს, ჩუმ მედიტაციაში მჯდომს. მაშინ ვხალისობდი, ვფიქრობდი, რომ ეს უბრალოდ სოფლის მოთხრობა იყო, რომ ხალხი დაეშინებინათ ან გამოეძახათ. მაგრამ რამდენიმე წლის შემდეგ, მეც ამ ამბის ნაწილი გავხდი. 🍃
მე ბოტანიკოსი ვარ. ჩემი სამუშაო ყოველთვის ფაქტებზე დაყრდნობილ სამყაროს ეკუთვნოდა, არა რწმენებზე. როდესაც ლეგენდა გავიგე სამეცნიერო კონფერენციაზე — როგორც უცნობი სახეობის შესაძლო მტკიცებულება — გადავწყვიტე თავად შემემოწმებინა. მარტო. ტყე თავის საიდუმლო სიწყნარით მიზიდავდა. 🌲
ბოლო ზაფხული იყო. ჰაერი ნოტიოდ მძიმე იყო, ხოლო ხეების მიღმა მომსვლელი ნელა შუქი თითქოს სუნთქავდა. სწრაფად ვიარებდი, ვნიშნავდი ყველა კუთხეს ჩემს რუკაზე, სანამ უცნაური ხმა არ გავიგე. ნაზი ფშვინვა — არა ქარი, არა ცხოველი. გავჩერდი. მოვუსმინე — სიჩუმე. მხოლოდ ჩემი გულის ნაზი ცემის ხმა. 💓
ამ მომენტში მივხვდი, რომ მივაღწიე ტყის იმ ნაწილს, რომელიც ათწლეულებია შეუმჩნეველი იყო. ხეების ძირები ერთმანეთში იყო გადახლართული, ხოლო მიწა თითქოს ცისფერი მტვრით იყო მოზავილი. ვიფიქრე, რომ შესაძლოა ახალი ტიპის მიკრო-სოკო იყო, მაგრამ შემდეგ ვნახე ის. 🌸
ყვავილი — პირდაპირ ჩემს წინ.
იყო მხოლოდ ერთი.
მისი სილამაზე განუსაზღვრელი იყო. ფორმა, ორსულ ქალს რომ ჰგავდა, ფურცლები იმდენად ნაზი, თითქოს სუნთქავდნენ. ხილვამ დრო literalmente შეჩერა. უცბად რაღაც ვიგრძენი — არა თვალებით, არამედ შინაგანად. სიმშვიდე, რომელიც არასდროს მქონია. 🕊️
გავუსხედე მიწაზე. შემეძლო სუნთქვა ტყესთან ერთად. იმ მომენტში დედაჩემზე გავიფიქრე. ის რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალა, როცა მე უნივერსიტეტში ვიყავი. ჩვენი ბოლო კამათის შემდეგ არასდროს ვმშვიდობდით. ყოველთვის ამ გრძნობას ვატარებდი. ახლა, ამ სიჩუმეში, მეგონა, რომ ის აქ იყო. 🌫️
ჩავხუჭე თვალები. და ვიგრძენი.
არ გარე ხმა — შიდა.
„ყოველი ახალი დასაწყისი იბადება სიჩუმიდან,“ რაღაც ჩურჩულებდა. ვიბრძლოდი, მაგრამ ვერ წავიდოდი. ხმა თითქოს ყვავილს ეკუთვნოდა. 🤫
არ ვიცი რამდენი დრო გავიდა. როცა გავახილე თვალები, ღამე ჩამოწვა. ყვავილი ნელ ფორთოხლის შუქით ანათებდა. შემდეგ შევნიშნე — მისი ფორმა შეიცვალა. ის აღარ ჰგავდა ორსულ ქალს, არამედ ფიგურა, რომელიც საოცრად ჩემს მსგავსია. ქალი, თავი დახრილი, ხელები მუცელზე.
სუნთქვა შემეკრა. მეგონა ჰალუცინაცია იყო, შესაძლოა ჟანგბადის ნაკლებობის გამო. მაგრამ არა. რაღაც მოძრაობდა ჩემში — არა ფიზიკურად, არამედ ენერგეტიკურად. ტყეც თითქოს შეჩერდა, რაღაცის მოლოდინში. 🌌
პირდაპირ ყვავილზე სინათლის სხივი ჩამოვარდა, და მისი ცენტრიდან გამოჩნდა ნაზი მტვერი, რომელიც ჰაერში ტრიალებდა. შეეხო ჩემს ხელზე და ვიგრძენი სუსტი კანკალი სისხლში. ჩემი გონების წინ გაბრწყინდა ნათელი გამოსახულება — დედაჩემის ხელი მხარზე. ის იღიმოდა. 🌼
თვალები ცრემლებით სავსე მქონდა. ვტიროდი შეუჩერებლად, რადგან გავიგე — წლების განმავლობაში დამძიმებული გრძნობა იქ, ყვავილის სიჩუმეში, დაიშალა. მისი გზავნილი ნათელი იყო: სიჩუმე მკურნალობს იმას, რასაც სიტყვები არასდროს შეუძლია.
შემდეგი დღეს, როცა დავბრუნდი, ყვავილი აღარ იყო. მხოლოდ სუსტი კვალი მიწაზე დარჩა — თითქოს რაღაც სრიალებდა და გაქრა. თუმცა, ვერცერთი დანაკარგი ვიგრძენი. ვიცოდი, რომ ის მიზანს მიღწევდა ჩემთვის. 🌾
წელიწადი გავიდა. ისევ იმ ადგილას მივედი, უბრალოდ მადლობის თქმისთვის. როცა მივედი, ვნახე — იმავე ადგილას ახალი ყვავილი იყო ამოთქვენილი. მაგრამ ახლა არა ერთი, არამედ ორი. ორი ფიგურა — დედა და ბავშვი ხელში. 💜
დავფიქრდი, რომ ლეგენდა სიმართლეა, მაგრამ არა ისე, როგორც ადამიანები წარმოსახავენ. ეს ყვავილი არ იბადება მიწიდან ან წყლიდან. ის ჩნდება იქ, სადაც სიჩუმე ტკივილს სიყვარულში გადააქცევს.
არცერთხელ არ შევეცადე მასთან წასვლა ან კვლევა. დავტოვე იქ. ჩემი კვლევის ჩანაწერებში მხოლოდ ერთი წინადადება დავწერე დასკვნად:
„ზოგი საოცრება არ არის შექმნილი შესასწავლად — მხოლოდ შესანელებლად.“ 🌙
და იმ ღამეს, როცა მთვარეს ვუყურებდი, მეგონა ნაცნობი ფშვინვა გავიგე:
„ყოველი ახალი დასაწყისი იბადება სიჩუმიდან…“
მოვიღიმე. იმ მომენტიდან ვიცოდი, რომ ვეღარასდროს ვიქნებოდი ძველი. 🌿✨
