🌅 დილა მშვიდად დაიწყო. ეზოში გავედი მხოლოდ იმისთვის, რომ ყვავილებს მეწყალებინა და კატისთვის საკვები მიმეცა. დღე ჩვეულებრივად მიდიოდა, სანამ ღობესთან ორი უცნაური ობიექტი არ შევნიშნე. ისინი დიდ გირჩებს ან კოკონებს ჰგავდნენ, დაფარული იყო სქელი ყავისფერი ქერცლებით.
ახლოს მივედი, მაგრამ ხელი ვერ მოვკიდე — თითქოს ცოცხლები იყვნენ. 😨😲
პირველად ვიფიქრე, რომ ეს დახვეული გველები შეიძლებოდა ყოფილიყო. მერე მეგონა, რომ შესაძლოა ბრტყელი კუები ყოფილიყვნენ… ან რაღაც უცხოპლანეტური არსებები.
მე უკვე მინდოდა მეზობელი მომეძახა, რომ ერთად გვენახა, როცა მოულოდნელად ერთ-ერთი „ბურთი“ შეირხა.
უკან დავიხიე, გული ამიჩქარდა. და მაშინ მივხვდი, რა იყო სინამდვილეში… 😱😱
🌅 დილა იყო მშვიდი. ღრუბლები ვარდისფრად შეიღებნენ მზის პირველ სხივებში, და როგორც ყოველთვის, ავიღე მორწყვა ყვავილებისთვის. მარჯანი, ჩემი კრემისფერი კატა, ფეხებთან მიტრიალებდა, რძეს ელოდებოდა. ყველაფერი ჩვეულებრივად გამოიყურებოდა — სანამ ღობის ქვეშ ორი მრგვალი, უცნაური ფორმა არ დავინახე. 🌰
ისინი… ცოცხლებს ჰგავდნენ. ყავისფერი, დაფარული წვრილი ქერცლებით, თითქოს ზედმეტად დიდი გირჩები ყოფილიყვნენ, სიროფში ჩაძირული. პირველად ვიფიქრე, რომ ბავშვებს სათამაშოები დაეტოვებინათ. მაგრამ როცა უფრო ახლოს მივედი, უცნაური გრძნობა დამეუფლა — ბურთები… სუნთქავდნენ. მოძრაობა სუსტად ჩანდა, მაგრამ მე ვგრძნობდი.
ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე. ნუთუ ეს გველები იყვნენ? ან ლიზარდები, ჩაძინებულები და დახვეულები? მაგრამ როცა მეორე ბურთი ოდნავ შეირხა, გული გამიჩერდა. 😨 ჩავიმუხლე, რომ უფრო ახლოდან დამეთვალიერებინა. ქერცლები მეტალისებურად ელავდა, მაგრამ ცოცხალი კანის მსგავსად ბზინავდა.
მინდოდა ჯოხი ამეღო და შემეხო, მაგრამ მარჯანი უცებ გაიყინა, იმ მხარეს მიაშტერდა და ჩუმად ამოიზმუილა. ის თითქმის არასდროს იქცეოდა ასე. უფრო ფრთხილი გავხდი. გადავწყვიტე მეზობლის გამოჩენას დავლოდებოდი, რომ ერთად გაგვერკვია.
მერე ერთ-ერთი ბურთი ნელა დაიწყო მოძრაობა. ქერცლები გაიხსნა, და შიგნიდან გამოჩნდა პატარა ცხვირი, ორი პრიალა თვალი და გრძელი ვარდისფერი ენა. გავიყინე. მეორე ბურთიც გაიხსნა — ისეთივე ნაზად, ისეთივე მოულოდნელად. ✨
ეს არსებები არაფერს ჰგავდნენ, რაც აქამდე მინახავს. სწორედ იმ დროს ჩემი მეზობელი, გაგო, გამოვიდა, დამინახა და მომიახლოვდა.
— „რა ხდება?“ — მკითხა მან.
მე უცნაურ არსებებზე ვანიშნე. ის მიუახლოვდა, თვალები გაუფართოვდა.
— „მგონია… ეს ადრე მინახავს. ინტერნეტში ალბათ… მგავდება პანგოლინს.“
— „პან… რას?“ — დავიბენი.
— „პანგოლინი,“ — ჩურჩულით თქვა. „ერთ-ერთი იშვიათი ცხოველია მსოფლიოში — აფრიკიდან ან აზიიდან.“
კვლავ ჩავიმუხლე, რომ მათი მოძრაობა დამენახა. მაშინ შევნიშნე გრძელი კუდები და ქერცლები, მჭიდროდ გადაფარული — თითქოს ჯავშანი ჰქონოდათ. ისინი საოცარი სილაღით მოძრაობდნენ, ბალახზე ისე სრიალებდნენ, თითქოს ლივლივებდნენ. 🌿
— „რას ვაკეთებთ?“ — ვკითხე.
— „თუ ცოცხლები არიან, შევეშვათ. მაგრამ თუ დაშავებულები ან დაკარგულები არიან, გარემოს დაცვის სამსახურს უნდა დავურეკოთ.“
მათი მზერა თითქოს ნდობით იყო სავსე. გადავწყვიტე, რომ რაღაც უნდა გამეკეთებინა. სახლში შევედი, ავიღე პატარა კალათი — ძველი, მარჟანისთვის გამოყენებული. შიგ დავდე მშრალი ბალახი და რამდენიმე ხილის ნაჭერი, იქნებ ეჭამათ. როცა დავბრუნდი, ისევ იქ იყვნენ, მაგრამ ერთი — პატარა — ოდნავ კოჭლობდა. 💔
ჩუმად მივუახლოვდი. მეგონა, რომ ჩემს სუნთქვასაც კი ისმენდნენ. ჩავიმუხლე და ნელა გავწიე ხელი. ჩემს თვალწინ პირველი პანგოლინი ისევ ბურთად დაიხვია, თითქოს დაცვა სურდა. მაგრამ როცა თითებით ქერცლებს შევეხე, არ განძრეულა — უბრალოდ მშვიდად სუნთქავდა.
ფრთხილად ავიღე და კალათში ჩავდე. მეორე თავად მიჰყვა, თითქოს არ უნდოდა თავის თანამგზავრის დატოვება. მათთვის სახლში მშვიდი კუთხე მოვამზადე, ხმაურისგან შორს. რაღაც ჩემში შეიცვალა. თვალები ამიცრემლიანდა — არ ვიცოდი რატომ. ალბათ იმიტომ, რომ ისინი ერთდროულად სუსტებიც იყვნენ და ძლიერებიც. 🌙
მეორე დღეს მთელი საათები დავკარგე იმის ძიებაში, ვისთან დამეკავშირებინა. ბოლოს ვიპოვე გარემოს დაცვის ორგანიზაციის ნომერი. დავურეკე. თავიდან არ დამიჯერეს, მაგრამ სურათი რომ გავუგზავნე, მაშინვე მიპასუხეს:
„გააჩერე უსაფრთხოდ. არ გაუშვა. ჩვენ მოვდივართ.“
საღამოს ორი თანამშრომელი მოვიდა — ხელთათმანებით და სპეციალური კონტეინერებით. მათ დაათვალიერეს პანგოლინები და დაადასტურეს, რომ ისინი ნამდვილი იყვნენ, ცოცხლები და სავარაუდოდ კონტრაბანდული გადაზიდვიდან გადარჩენილები.
როცა ისინი წაიყვანეს, პირველმა პანგოლინმა პირდაპირ თვალებში შემომხედა. ამ მომენტს არასდროს დავივიწყებ. მის მზერაში რაღაც იყო — გონიერი, ნაზი, თითქმის ადამიანური. ისინი წავიდნენ, მე კი დიდხანს ვუყურებდი ცარიელ კალათს. 🌕
რამდენიმე დღის შემდეგ, როცა ყველაფერი თითქოს ნორმალურ ცხოვრებას დაუბრუნდა, ისევ გავედი ბაღში ყვავილების მოსარწყავად. იმ ადგილას, სადაც პირველად ვნახე ისინი, რაღაც მეტალის ელვარება შევნიშნე. დავიხარე და ახლოდან დავხედე — ეს იყო პატარა რგოლი, ზედ ნაკვეთით. ახლოდან დავინახე წვრილი სიმბოლო — rescue-ს ფორმიანი, ზუსტად ისეთი, როგორიც გადამრჩენელების უნიფორმებზე ეწერა, მაგრამ ქვემოთ უცნობი წარწერა იყო:
„არ ყველა გაქცევა შიშით იბადება — ზოგიერთები თავისუფლებისკენ გარბიან.“
რგოლი ხელში ჩავიჭირე, უცნაური შფოთვა ვიგრძენი. მერე დავინახე — მიწაზე ახალი, პატარა ბურთი იწვა, დაფარული იგივე ბრწყინვალე ქერცლებით. ეს ერთიც კი პატარა იყო — ახალშობილის ხელისოდენა. 🌸
გული ამიჩქარდა. ჩავიმუხლე და ჩუმად ჩავჩურჩულე:
— „შენ დაბრუნდი…“
პატარა ბურთი ოდნავ შეირხა, და ვარდისფერი ენა გამოუჩნდა. გამეღიმა. ისინი დაბრუნდნენ. მაგრამ ამჯერად — დასამალად კი არა. 🕊️
