ერთ დროს მე მსოფლიოში ერთ-ერთ ყველაზე მძიმე ადამიანად მიმიჩნევდნენ 😔, როცა ჩემი წონა 400 კილოგრამს მიაღწია. ცხოვრება უსასრულო ბრძოლად ჩანდა, და ყველაზე მცირე მოძრაობაც კი მტკივნეული გამოწვევა იყო.
ბავშვობიდანვე ვებრძოდი სიმსუქნეს 🌱, და წლების განმავლობაში ჩემი წონა კონტროლიდან გამოდის. 29 წლის ასაკში ვიწონიდი 400 კილოგრამზე მეტს ⚖️ — იმდენად, რომ ვეღარ ვმოძრაობდი. ყოველდღიური სამუშაოები შეუძლებელი გახდა, და ხშირად ვფიქრობდი, თუ ოდესმე კვლავ ნორმალურად ვიცოცხლებდი.
ექიმებმა გამომაფრთხილეს 💔, რომ ჩემი გული ვერ გადაიტანდა, თუ სწრაფად არ ვიმოქმედებდი. მათი სიტყვები მეშინოდა, მაგრამ მათ ჩემში ძალა ჩამნერგეს. გადავწყვიტე ოპერაცია 🏥 — რისკიანი ნაბიჯი, მაგრამ ჩემი ერთადერთი შანსი, რომ ვიცოცხლო.
ოპერაცია წარმატებით დასრულდა ✨. პირველად წლების განმავლობაში ჩემი სხეული რეაგირებდა. ორ კვირაში დავკარგე თითქმის 40 კილოგრამი 📉, ხოლო ერთ წელიწადში 250 კილოგრამი გაქრა. თითოეული დაკარგული კილოგრამი ჩემი ცხოვრების ნაწილის დაბრუნებას ჰგავდა.
ახლა, როცა თავისუფლად დავდივარ, თავს თავიდან დაბადებულად ვგრძნობ 😲. ჩემი ტრანსფორმაცია არ არის მხოლოდ ფიზიკური — ეს ემოციურიცაა. თითოეული ნაბიჯი მახსენებს სითამამის, რომელიც საჭირო იყო თავიდან დასაწყებად, და ცხოვრების, რომლისთვისაც ასე მძიმედ ვიბრძოდი 🌟.
გაოცდებით 😲, როცა ნახავთ როგორ ვგავარ ახლა. ჩემი ტრანსფორმაცია არა მხოლოდ ფიზიკურად, არამედ ემოციურადაც მოხდა. თითოეული ნაბიჯი, რომელიც ახლა ვდგამ, ცხოვრების და თავისუფლების ზეიმია 😲😲.
არასდროს მეგონა, რომ დავნახავდი დღეს, როცა ტკივილის გარეშე დავდიოდი 😔. ბავშვობიდან ვიბრძოდი წონასთან. ჩემი სხეული მუდმივი განსჯის, შიმშილის და განწირული მდგომარეობის ველი იყო. წლების განმავლობაში ჩემი წონა ნელ-ნელა გაიზარდა, თითქოს საკუთარი გონება ჰქონდა, სანამ არ მივაღწიე შემაშინებელ რიცხვს: 400 კილოგრამს. 29 წლის ასაკში, კარიდან აბაზანამდე გადაადგილებაც კი შეუძლებელი იყო.
ექიმებმა მითხრეს, რომ ჩემი გული დიდხანს ვერ გაუძლებდა 💔. ყოველი შემოწმება კატასტროფამდე გამოყვანის რიცხვვის მსგავსად ჩანდა. ყოველთვის ვოცნებობდი თავისუფლად ცხოვრებაზე, მზის სხივების შეგრძნებაზე კანზე, ისე რომ ეს არ ყოფილიყო შეზღუდვების სიმბოლო. მაგრამ რეალობა მკაცრი იყო. თუ სწრაფად არ ვიმოქმედებდი, ვერ შევხვდებოდი კიდევ ერთ დაბადების დღეს.
წარმატება არ იყო მარტივი 🏥. ავირჩიე ქირურგიული ჩარევა, რომელსაც ბევრი ჩემი ერთადერთი შანსი უწოდებდა. ეს იყო ერთ-ერთი ყველაზე ეფექტური პროცედურა ადამიანებისთვის, რომლებიც სიმსუქნის ექსტრემუმებში არიან ჩარჩენილნი. მახსოვს, ოპერაციული მაგიდაზე ყოფნისას, გული ძლიერ ცემდა, ხელები ოფლიანობა ჰქონდა. იქნებოდა ეს ჩემი ბოლო იმედი — თუ წარმოუდგენელი რაღაცის დასაწყისი?
ოპერაცია წარმატებული იყო ✨. პირველად წლების განმავლობაში ჩემი სხეული რეაგირებდა. ორ კვირაში დავკარგე თითქმის 40 კილოგრამი. ვგრძნობდი, როგორ იკლავდა ძვლის და გულზე დატვირთვა ცოტათი. მაგრამ აქ არ დასრულებულა. შემდეგ თორმეტი თვის განმავლობაში, სასწორზე მყოფი ციფრები მკვეთრად დაეცა. დავკარგე 250 კილოგრამი — თითქმის ნახევარი ჩემი სხეული. ყოველი მზერა სარკეში თითქოს უცნობ ადამიანს ვხვდებოდი.
არავის სჯეროდა, რომ ეს შესაძლებელი იყო — არც ჩემს ოჯახს, არც მეგობრებს, არც ექიმებს 😲. ისინი უყურებდნენ, როგორ ვტრანსფორმირდებოდი, თითქმის უჯერებდნენ. მე, ვინც ათწლეულები ვცხოვრობდი სხეულში, რომელსაც ვერ ვიცნობდი, ახლა დავდიოდი, ვიცინოდი, ვიცოცხლობდი. თითოეული დაკარგული კილოგრამი მხოლოდ წონა არ იყო; ეს იყო ბრძოლა შიშის, ეჭვების და მრავალი წლის უყურადღებობის წინააღმდეგ.
თვეების განმავლობაში, ჩემი ზურგი სწორდებოდა, სახე უფრო გამოხატული გახდა, და თვალები სავსე იყვნენ ნდობით, რომელსაც არასოდეს ვიცნობდი 🌟. თავს სიცოცხლით სავსედ ვგრძნობდი ისეთ დონეზე, როგორიც წარმოუდგენელი იყო. მაგრამ ნამდვილი გამოცდა ჯერ წინ იყო. ვისწავლე სხეულთან ცხოვრება, მაგრამ შეიძლებოდა თვითონაც ვიცხოვრო?
ერთ დღეს, მთელი სარკის წინ ვიდექი 🪞. პირველად არ გავიფიქრე უკან. მე არ ვხედავდი იმას, ვინც ვიყავი — მძიმე, შეშინებული, ჩარჩენილი. ვხედავდი ჩემს ახალ ვერსიას: სიცოცხლით სავსე, ძლიერი, ნათელი. ეს ირუსული ჩანდა, თითქმის სასიზმრულად. მაგრამ როცა ჩემი სარკის ანარეკლი ვნახე, შევნიშნე რაღაც განსაკუთრებული — პატარა ჭრილობა, კključკულიის ქვეშ დამალული, თითქმის ბზინავს მზის შუქზე.
კითხვიანობა გამორჩა 🔍. მსუბუქად შევეხე თითით და უცბად გამახსენდა მოგონება, რომელიც დიდი ხნის დავიწყებული მქონდა. ეს ჭრილობა ოპერაციით არ იყო; ეს ბავშვობის ავარიისგან იყო, რომლის შესახებ მშობლებს არასოდეს მითხრეს. როცა მივხვდი ამას, უცნაური გრძნობა გამიჩნდა — ჩემი ტრანსფორმაცია მხოლოდ ფიზიკური არ იყო. რაღაც ღრმად შიგნიდან შეიცვალა, წარსულს, მომავალს და აწმყოს დაკავშირებით.
რამდენიმე დღის შემდეგ, როცა პირველად ვირბინე პარკში უშედეგოდ, უცნობი ქალი მომიახლოვდა. მან თბილად გამიღიმა და გამომიწოდა პატარა, მომრგვალებული ფურცელი. დაბნეული, გავხსენი. თხელი, ლამაზი ხელით ჩაწერილი სიტყვები არასოდეს დამავიწყდება: „ვათვალთვალებდი შენს გზას. მიხვედი. შეხვდი მე ძველ ბიბლიოთეკაში მზის ჩასვლაზე.“
შიგნით რაღაც მემართებოდა — გაუგებარი აღელვების და შიშის ნაზავი 🕰️. წარმოდგენა არ მქონდა, ვინ იყო ან რატომ მაყვა, მაგრამ განუმეორებელი მიზიდულობა ვიგრძენი. იმ საღამოს, როდესაც მზე დაიშალა ჰორიზონტზე, მივედი ბიბლიოთეკასთან. იქ იდგა, ღიმილით. ის მხოლოდ უცნობი არა იყო — ის იყო ჩემი ბრძოლის სიმბოლო: გამძლე, თამამი, დაუბრკოლებელი.
ამ დროს გავაცნობიერე, რომ ჩემი ისტორია დასრულებული არ იყო 🌈. ის მხოლოდ დაიწყო. წონა, რომელიც დავკარგე, არაფერია იმ სიმამაცესთან შედარებით, რომელიც მივიღე. და როდესაც ერთად ვიარეთ ოქროს საღამოში, ვიცოდი — ეს ახალი ცხოვრება, სავსე სიურპრიზებით და უცნობი გზებით, მთლიანად ჩემი იყო, სრულიად და უსაყვედუროდ ✨✨
