მხოლოდ მინდოდა ხალიჩის წკეპლის ოდნავი გასწორება, მაგრამ ის, რაც ვნახე, მომენტალურად შეცვალა ჩემი განწყობა 😨.
თავდაპირველად მეგონა, რომ ეს მხოლოდ ჩემი წარმოსახვა იყო ან რაღაც უბრალოდ იქ ჩამოვარდა, მაგრამ როცა ახლოს მივედი, ვერ გავაკავე თავი — ჟრუანტელმა დამიარა სხეულში 😰.
ჰაერი თითქოს გაიყინა, ჩემი გული ისე ძლიერად ცემდა, რომ სუსტად მესმოდა კიდეც. ერთ მომენტში ვფიქრობდი — რეალურია თუ ჩემი გონება თამაშობს ჩემთან? მაგრამ არა, ეს ნამდვილად იქ იყო — რაღაც, რაც ჯერ კიდევ ვერ ავხსენი… გგონია ცოცხალი იყო?🫣
არ ვიცი შენ რას გააკეთებდი ჩემს ადგილას, მაგრამ მე ჯერ კიდევ ვერ ვიწყებ იმის გრძნობას, რაც იმ მომენტში მქონდა 💔💔.
არ მიყვარდა მარტო ყოფნა სახლში, განსაკუთრებით საღამოს. სახლში სიჩუმე იმდენად ღრმა იყო, რომ საათის ჩხაკუნიც კი ხმაურიანი ჩანდა. იმ დღეს გადავწყვიტე ჩემი ოთახის გასუფთავება — არც მუსიკა, არც ყურადღების გადატანა. დავჯექი ხალიჩის კიდეზე, რომელიც რამდენიმე დღე ოდნავ მოღუნული იყო, და გადავწყვიტე მისი გასწორება. მაგრამ როგორც კი დავიჭირე ხალიჩის კუთხე, მოხდა რაღაც უცნაური 🕯️.
თავდაპირველად ვფიქრობდი, რომ ეს შესაძლოა უბრალოდ მტვერი იყო ან ვიგრძენი სტატიკური დარტყმა. მაგრამ შემდეგ დავინახე — რაღაც ხალიჩის ქვეშ მოძრაობდა. გავიყინე. მოძრაობა იმდენად რეალური იყო, რომ გულისცემა მომრავლდა, ხელები უეცრად გამიკრთა 🫣.
„შეიძლება… თაგვი იყოს?“ ვფიქრობდი, ცდილობდი არ შემეპაროს პანიკა. ცოტათი უკან გადავიხიე, მაგრამ ჩემი ცნობისმოყვარეობა შიშზე ძლიერი იყო. ფრთხილად ავწიე ხალიჩის კიდე თითების წვერებით. და სწორედ იმ მომენტში პატარა ნაცრისფერი ფორმა გაიქცა მეორედ მხარეს. ის თითქმის მდუმარე იყო, მაგრამ საკმარისი იყო, რომ დამაჯერებინა — დიახ, ეს თაგვი იყო 🐭.
უცნაურია, მაგრამ არ გადავკივლე. ნაცვლად ამისა, ვიგრძენი აღტაცების ტალღა. პატარა ქმნილება მიყურებდა თავისი შავი, ბრწყინვალე თვალებით, თითქოს მეუბნებოდა: „გთხოვ, არ დამაწუხო, მე აქ უბრალოდ ვისვენებ.“ არასოდეს მინახავს ნამდვილი თაგვი ასე ახლოს — იმდენად პატარა, იმდენად ცოცხალი, იმდენად მშვიდი თავის თავშესაფარში 🌿.
არ ვიცოდი შემდეგ რა მექნა. გავაგდო? მაგრამ როცა ისევ შევხედე, ვერ გავბედე მოძრაობა. ამის ნაცვლად, დავჯექი იატაკზე და მშვიდად ვუყურე როგორ ის იქამნებდა თავის პატარა ცხვირს და ეხებოდა ხალიჩის კიდეს. ეს იყო ისეთი უცნაური მომენტი — მე, გოგონა, რომელიც ეშინოდა მარტო დარჩენის, უცბად ვიჯექი პატარა თაგვთან ერთად, ჩუმად ვესაუბრები მას თავში 💭.
მან sogar დავარქვი სახელი — ნუზი. ნაზად ვთქვი: „კარგი, ნუზი, შეგიძლია დარჩე ამ ღამით, მაგრამ ხვალ უნდა წახვიდე.“ თაგვს თითქოს გაეგო; გაიქცა კუთხისკენ, წამში შეჩერდა, შემდეგ ისევ ხალიჩის ქვეშ დაბრუნდა. იმ მომენტიდან აღარ ვგრძნობდი მარტოობას. სახლი უფრო თბილი, ცოცხალი ჩანდა, თითქოს საიდუმლო გული სადღაც ახლოს ცემდა 🏡.
შემდეგ დღეებში დავიწყე მცირე ნიშნების აღქმა — პატარა ნაჭრები ქრება, სუსტი ღეჭვის ხმები ღამით. მაგრამ არ გავბრაზებულვარ. ვიცოდი, რომ ეს ნუზი იყო. ზოგჯერ პატარა პურის ნაჭერს ვტოვებდი ხალიჩის კუთხეში, ჩუმად, არაფერი რომ მეთქვა. ეს გახდა ჩვენი პატარა ჩუმი მეგობრობა — მარტივი, დამალული, მაგრამ ნამდვილი 🍞.
ერთ საღამოს, როცა სამსახურში მივედი და სახლში დაბრუნდი, ვნახე, რომ ხალიჩის კიდე ოდნავ იყო წამოწეული. მაგრამ ამჯერად არაფერი მოძრაობდა. გავწექი და შევხედე ხალიჩის ქვეშ — ნუზი წავიდა. დარჩა მხოლოდ პატარა პურის ნაჭერი და პატარა ხვრელი კედელთან. ჩემი გული ოდნავ დამწყდა. მივხვდი, რომ წავიდა 💔.
ხალიჩა გავასწორე — ბოლოს, ისე როგორც ყოველთვის მინდოდა — მაგრამ გრძნობდა სხვანაირად. ეს აღარ იყო მხოლოდ ხალიჩა; ეს იყო მოგონება. პატარა, უხილავი ნიშანი სითბოსა და კავშირის შესახებ. გავიღიმე, რადგან ზოგჯერ ყველაზე პატარა არსებები გვასწავლიან ყველაზე დიდ გაკვეთილებს — არ შეგვეშინდეს უცნობის, არამედ ნახოთ სიცოცხლის რბილი მოძრაობები, როგორც ნიშანი იმისა, რომ სამყარო კვლავ სუნთქავს ჩვენს გვერდით 🌙.
იმ დღიდან, აღარ მეშინია სიჩუმისა ან მარტოობის. ხალიჩის ის კუთხე მახსენებს ყოველდღე — როცა რაღაც მოულოდნელად მოძრაობს შენს ცხოვრებაში, შესაძლოა ეს არ არის მიზეზი შიშისთვის, არამედ პატარა ჩურჩული, რომ სიცოცხლე კვლავ სუნთქავს შენს გვერდით ✨.
