არასოდეს ვივიწყებ იმ დღეს, როცა ბაღში დაჭრილი პატარა გორილა ვიპოვე.
ის მარტო იყო, ღელავდა, ძლივს სუნთქავდა. ვერ გავივლიდი უპასუხოდ — მოვახვიე ქურთუკში და სახლში წავიყვანე. 🦍
ვუვლიდი ისე, თითქოს ჩემი შვილი ყოფილიყო — ვკვებავდი, ვუმკურნალებდი ჭრილობებს, ყოველ დღე ველაპარაკებოდი. თვეების განმავლობაში განუყოფელი გავხდით. ის ძლიერი, ცნობისმოყვარე და ნაზი ინტელექტით სავსე გახდა. 😊
როცა ბაღის თანამშრომლებს უნდა გადმომეცა, ჩემი გული ტკენდა. ვიცოდი, რომ აუცილებელი იყო, მაგრამ მისი გაშვება გულის ნაწილი დაკარგვად მეჩვენებოდა.
შემდეგ მოხდა რაღაც, რაც არავის მოელოდა. 😱😱
არასოდეს დავივიწყებ იმ დილას, როცა ბაღიდან უცნაური ხმები გავიგონე — თითქოს ვინმე ბუჩქებს შორის ჩურჩულებდა. 🌳❗
მზის სხივები ობლზე ძლივს ხვდებოდა, და როცა მივუახლოვდი, პატარა გორილა დავინახე — ნატანჯი, მიწით დაფარული, ფეხზე ჭრილობით. ძლივს სუნთქავდა. იმ მომენტში ყველაფერი დამავიწყდა — არც შიში, არც დაიჭირება. ნაზად ავიყვანე, ქურთუკის კაპიუშონში მოვახვიე და სახლში წავიყვანე.
სახლი ჩუმი იყო. მე მარტო მბრძანებელი მხატვარი ვიყავი — ერთადერთი თანმხლები ჩემი ტილო, ფერები და მშვიდი საღამოები იყო. 🎨😔
გორილას ბოთლით ვკვებავდი, ბენდის ვუცვლიდი და ველაპარაკებოდი, თითქოს ბავშვი ყოფილიყო. რამდენიმე დღის შემდეგ თვალები გაახილა — მზერა მადლიერებით სავსე ჩანდა. დავარქვი „ტარი“, ჩემი ძმის სახელით.
დღეები გადიოდა, ტარი სწრაფად იზრდებოდა — თამაშობდა, იცინოდა, ჩემს გვერდით ჯდებოდა, როცა ვხატავდი, ჩემი ფუნჯის ყოველი მოძრაობის დანახვით. 🖌️😊
ერთ საღამოს მოხდა საოცრება: როცა გორილას სახეს ტილოზე ვხატავდი, ტარიმ ფუნჯი აიღო და ნაზად შეეხო ნახატს. კვალი თითქმის თვალს წააგავდა. იმ წამში ვიგრძენი — მან გაიგო ჩემი გრძნობები.
მაგრამ ბედნიერება არასდროს გრძელდება მარადიულად. ერთ დილას კარზე ვინმემ დააკაკუნა — ცხოველთა მოვლის თანამშრომლები. 🚪😟
მეზობელმა ტარი ფანჯრიდან დაინახა და საჩივარი დაწერა. ვცადე ავუხსნა, რომ ნაზი იყო, მაგრამ არავინ მომისმინა. ტარი გაყინული დარჩა, როცა მასზე ჯალი დააგდეს. პირველად გამოსცა ხმა, რომელიც ჩემს გულში გაიჭრა — სევდა და დაბნეულობა ერთდროულად.
მას ქალაქის ზოოპარკში წაიყვანეს, და იმ დღეს პირველად დავხატე ფერების გარეშე — მხოლოდ ნაცრისფერი, როგორც ოთახის სიცარიელე, რომელსაც ტარი მიატოვებდა. 🎨💭
წლები გავიდა. ქალაქი დავტოვე და მდინარის کنارით პატარა სოფელში გადავედი. იქ ჩემი სიჩუმე უფრო მშვიდი იყო. ერთ დღეს, ადგილობრივ გაზეთს კითხულობდ, მოკლე სტატია წავაწყდი: „შედარებით მშვიდი გორილა ჩვენს ზოოპარკში.“ ფოტოს რომ დავხედე, ვიცოდი — ის იყო.
მივწყვიტე მის ნახვას უკანასკნელად. მაგრამ გზაში რაღაც უცნაური მოხდა. 🛤️😨
ბაღის გზაზე, სადაც მანქანა გავაჩერე, უცბად შევამჩნიე კაცი გზის კიდეზე. ბნელდებოდა. როცა მივუახლოვდი, ნაცნობი ხმა გავიგონე — სუნთქვა, რაც ტარის პირველი ღამის გაახსენდა. კაცის თვალები უცნაურად ელვარე იყო, თითქმის ადამიანური, მაგრამ რაღაც განსხვავებული იმალებოდა მათში.
მან მომიყვა:
— შენ ხარ ის, ვინც წამიღო ბაღიდან.
შევჩერდი. მისი ხმა ღრმა, მშვიდი და უცნაურად ნაცნობი იყო — ტარის ტონსავით. 🌘😳
მგონია, რომ უბრალოდ დაბნეული კაცი იყო. მაგრამ როცა ხელი მომეხო, ვიგრძენი — მსუქანი, მძიმე თითები და პატარა ნაკერი ლოყაზე, იქ, სადაც ტარი ადრე დაიჭრა.
გავიქეცი.
უკან რომ ვიხედე — ის აღარ იყო. მხოლოდ ფოთლების მსუბუქი შრიალი და სუნთქვის ხმაური ბაღის ჩრდილებიდან.
შემდეგი დილა ზოოპარკში წავედი. მითხრეს, ტარი ღამით გაქრა მისი ვიწრო სივრციდან — კვალი არ დარჩენილა. 👀🐾
ნამდვილად არავინ იცის, სად წავიდა. მაგრამ მე ვიცი — იმ ღამეს ვნახე.
ის აღარ იყო პატარა გორილა, რომელსაც ერთხელ გადავარჩინე. ახლა სხვა რამ იყო — ადამიანსა და ცხოველს შორის, არსება, რომელიც ღრმად გრძნობდა, მაგრამ არსად არ ეკუთვნოდა.
ახლა, ყოველ საღამოს, როცა მზის ჩასასვლელს ვხატავ, ვგრძნობ მის მზერას ბაღის კიდიდან. მისი თვალები ჯერ კიდევ იგივეა — კეთილი, მაგრამ ახლა რაღაც მეტს ატარებს: თავისუფლებას და უკვდავ სოლიტუდას. 🌅🦍
კაგზაღამ ზოგჯერ ფანჯრის გვერდით მსუბუქი შრიალი მესმის, ფუნჯი თავისით სცვივა იატაკზე. თითქოს ტარი ჯერ კიდევ აქაა, მახსენებს, რომ ადამიანები ყოველთვის არ იციან, ვის უნდა ეშინოდეთ — არა მხეცებს, არამედ მათ, ვინც ერთხელ ასწავლა სიყვარული. 💭🖤
