როცა ორსულად ვიყავი, ჩემი ცხენი თავის დიდ ყურს ჩემს მუცელზე მიაბჯინა და მშვიდად დაიღრინა 😱😨. მაგრამ ერთ დღეს ის უეცრად ძლიერად დამარტყა მუცელს, და მაშინ რაღაც საშინელი დავინახე.
ჩვენ გვქონდა პატარა ფერმა, სადაც მე და ჩემი ქმარი ვამუშავებდით ბოსტნეულს და ხილს, და ვუვლიდით ძროხებს, ქათმებს, ღორებს და ცხვრებს. მაგრამ ჩვენი ფერმის ნამდვილი განძი ჩვენი ცხენი იყო—ჭკვიანი, ნაზი და ერთგული. ის არ იყო მხოლოდ ფერმის დამხმარე, არამედ ნამდვილ მეგობარიც, თითქმის ოჯახის წევრი.
როცა გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი და ველოდით ბიჭს, ჩემი მსოფლიო შეიცვალა. დავიწყე შენიშვნა, რომ ცხენი განსხვავებულად იქცეოდა. ის მიუახლოვდებოდა, თავის დიდ ყურს ჩემს მუცელზე მიმიწევდა, თითქოს პატარა სიცოცხლეს შიგნით უსმენდა. ზოგჯერ მშვიდად დაიღრინებდა, თითქოს სიხარულის მსუბუქი სიცილი იყო, და ნაზად მაწვებოდა სახეზე.
ცხენმა თითქოს იცოდა მეტი ბავშვზე, ვიდრე მე. მთელი ჩემი ორსულობის შვიდი თვის განმავლობაში ის ყოველთვის ჩემს გვერდით იყო, მიცავდა, აკვირდებოდა ჩემს ყოველ ნაბიჯს და არ მტოვებდა არც წამით.
მაგრამ ერთ დღეს ყველაფერი შეიცვალა. ცხენი უეცრად აღელდა და აგრესიული გახდა. ის თავის სახეს ჩემი მუცელზე ურტყამდა—არ ძლიერ, მაგრამ უსიამოვნოდ. უკან გადამხტარი ვიყვირე:
“ჰეი! რა გინდა?”
მაგრამ ის არ გაჩერდა. ისევ და ისევ თავით და კბილებით მუცელზე მჭიდროდ მომიწევდა, თითქოს რაღაცის თქმას ცდილობდა. და ბოლოს მიკბინა—ყურადღებით, მაგრამ იმდენად, რომ შიში ამართმევდა სუნთქვას.
მაშინ ძალიან შევშინდი. ჩემი პირველი ფიქრი საშინელი იყო: „რაღაც მოხდა ბავშვთან… ცხენმა ხომ არ დააზიანა?“
ჩემმა ქმარმა და მე პანიკა აგვიღო და სწრაფად წავედით საავადმყოფოში. ექიმებმა დაუყოვნებლივ დაიწყეს შემოწმება. რაც აღმოაჩინეს, ყველას შოკში ჩააგდო 😨😱.
ჩვენი პატარა ფერმა სოფლის კიდეზე იყო 🌾. მე და ჩემი ქმარი ვამუშავებდით ბოსტნეულს და ხილს, ვუვლიდით ძროხებს, ქათმებს, ღორებს და ცხვრებს. მაგრამ ჩვენი ოჯახის ყველაზე ძვირფასი წევრი ცხენი, ნიკა, იყო. ის ჭკვიანი, ნაზი და განსაკუთრებულად მგრძნობიარე იყო, თითქოს ყველას განწყობას გრძნობდა 🌸.
როცა გავიგე, რომ ორსულად ვიყავი, ჩემი სამყარო შეიცვალა. სიხარული და შიში ერთმანეთში აერია, და ნიკა თითქოს ამას მაშინვე გრძნობდა 🐴. ყოველდღე მიუახლოვდებოდა, თავის დიდ ყურს ჩემს მუცელზე მიმიწევდა, თითქოს პატარა სიცოცხლეს უსმენდა შიგნით. ზოგჯერ ნაზად დაიღრინებდა, ხმა თითქოს სიცილი იყო, და ნაზად მაწვებოდა ნისკარტით.
მთელი თვის განმავლობაში ნიკა არასდროს მტოვებდა მარტო. როცა ვყოფდი ველზე, ის წყნარად მყვებოდა. ღამით დგას ღობესთან, აკვირდება სახლს, თვალები სიფხიზლე და სიმშვიდე აქვთ 🌙. თითქოს რაღაც მესმოდა, რაც მე ჯერ არ ვიცოდი.
მაგრამ ერთ დილას ყველაფერი შეიცვალა. ვატარებდი სოკოს ახალმოსავალ ხილებს, როცა ნიკა უეცრად აღელდა. ის მიწას ურტყამდა ფეხით, სუნთქავდა, და უეცრად თავის ნისკარტს ჩემს მუცელზე მიიწევდა. ინსტინქტურად უკან გადავხტი 😨.
“მშვიდად, ნიკა! რა მოხდა?” ნაზად ვიჩურჩულე, ვცდილობდი მისი ჩაჩუმება. მაგრამ ის არ გაჩერდა. ნაზად, ძლიერად მაწვებოდა და მსუბუქად მიკბინა—არ იყო საკმარისად ძლიერი, რომ მეტკინა, მაგრამ მაცივრებდა შიშით. გული მიკვდებოდა. იქნებ ბავშვს რაღაც სერიოზული ჰქონდა?
პანიკამ მოიცვა. ჩემი ქმარი გვერდით მომვარდა, და ერთად გადავწყვიტეთ დაუყოვნებლივ საავადმყოფოში წავსულიყავით 🚗. გზაში რამდენჯერმე დავხედე ნიკას, რომელიც შემოჰყვა ღობისკენ, სასწრაფოდ დაიღრინებდა, თითქოს გვაფრთხილებდა.
საავადმყოფოში ექიმებმა ტესტები ჩაატარეს, და ინფორმაცია საშინელი იყო. ჩვენს შვილს სერიოზული თანდაყოლილი გულის დეფექტი ჰქონდა 💔. წინა შემოწმებებმა ვერ აღმოაჩინეს, და ახლა, მხოლოდ რამდენიმე კვირით ადრე, მდგომარეობა გაუარესდა. ექიმებმა თქვეს, რომ დრო სწრაფი იყო: „შესანიშნავია, რომ დღეს მოხვედით,“ თქვა ერთმა მათგანმა. „საჭიროა დაუყოვნებლივ მოქმედება.“
ვიფიქრე ნიკაზე, მის უცნაურ ქცევაზე. იქნებ მან ადრე იგრძნო ვიდრე ჩვენ? იქნებ იცოდა რაღაც, რაც ჩვენ არ ვიცოდით? თვალები სავსე სევდით შევცქეროდი, როცა გავაცნობიერე, რომ მისი აღელვება შემთხვევითი არ იყო—ეს გაფრთხილება იყო, უნებური მცდელობა დამცვას შიგნით არსებული სიცოცხლე 🐎.
დღეები ნერვიულობით, ტესტებით და მზადებით გავიდა. ოპერაცია რთული იყო, მაგრამ ჩვენი შვილი გადარჩა. სახლში დაბრუნებულს, დაღლილს მაგრამ მსუბუქად სიხარულით, პირველი ფიქრი ნიკას ნახვა იყო. ის სტაბილურად, დაბალად მდგომი, თვალები მშვიდი მაგრამ სიფხიზლეში 🌅.
გავედი მასთან და გავეხვიე კისერზე, ნისკარტი ჩემს ლოყაზე მივაწვინე. “გმადლობ, ნიკა. შენ გადაარჩინე ის,” ვიჩურჩულე. ის ნაზად დაიღრინა და მუცელზე მომიწია, თითქოს ეუბნებოდა, რომ საფრთხე დასრულდა.
მაგრამ შემდეგ რაღაც უცნაური მოხდა. იმ საღამოს, როცა ქათმებს ვკვებავდი, შევამჩნიე პატარა ფოსო ნიკას საკომფორტო ღამეს ქვეშ ✉️. ცნობისმოყვარემ გავხსენი. შიგნით იყო საბუთი, დიდი ბებიაჩემის ხელწერით—ლיסטი, რომელიც არასდროს მქონდა ნანახი. აღწერდა ძველ ოჯახურ საიდუმლოს: ადამიანური სიცოცხლის იშვიათი მგრძნობელობა, რომელიც ქალების ოჯახში ვრცელდება, და გაფრთხილება, რომ ასეთი ინტუიცია ზოგჯერ დაკავშირებულია გარკვეულ ცხოველებთან.
ლიტერატურა შოკში დავტოვე. ნიკა მხოლოდ ცხენი არ იყო. somehow, ის მიიზიდა ჩემი ჯერ კიდევ უნაყოფო ბავშვის გაჭირვება, ინსტინქტით, რომელსაც ვერ ვიგებდი. გული სავსე იყო მადლიერებით და სიურპრიზით 🌟.
იმ ღამეს, საწოლში ვიწექი ახალშობილი შვილით, ვფიქრობდი ჩვენ, ნიკა და წინამდგარი თაობების მისტიკურ ბონდზე. ცხოვრება ფერმაზე ახლა სხვაგვარი იყო—მაგიური, სუსტი და საოცრებებით სავსე.
და მე ვიცოდი, ღრმად გულში, ნიკა ყოველთვის იქნებოდა მეტი ვიდრე ცხენი. ის იყო ჩვენი მცველი, ჩვენი საიდუმლო მესენჯერი და ოჯახური ამბის წყნარი გმირი 🐴❤️.
