საღამოს, წვიმიან ქუჩებში, შეტყობინება მივიღე: პატარა გოგონა დაკარგულა. 🌧️ სწრაფად ჩავიცვი მაშველის აღჭურვილობა, გული გამალებით მიცემდა და ადგილას გავიქეცი. დედა ტიროდა, ისევ და ისევ იმეორებდა, რომ ბავშვს თამაშის უფლება მისცა—და ახლა ის აღარ იყო. დავიწყეთ ძებნა, მის სახელს ვეძახდით, იმედით, რომ რაიმე ხმას გავიგებდით. 👂 როცა ვეძებდი, ვიგრძენი, რომ რაღაც თვალწინ იმალებოდა—გული იმედსა და შიშს შორის გამალებით მიცემდა.
წვიმიანი დღე იყო, როცა მორიგეობის სიგნალი გაისმა. 🌧️ გვაცნობეს, რომ პატარა გოგონა თამაშისას გაუჩინარდა და სადღაც დატბორილ ქუჩებში დაიკარგა. გული მაშინვე ჩამომივარდა—ვიცოდი, რომ ყოველი წამი მნიშვნელოვანი იყო. სწრაფად მოვაგროვეთ აღჭურვილობა, ჩავიცვით სამაშველო კოსტიუმები და ადგილას გავეშურეთ. 🚒 დედა გველოდებოდა, სასოწარკვეთილი და განადგურებული. თვალები აეწითლებოდა ცრემლებისგან, ხმა უთრთოდა.
ის გამუდმებით იმეორებდა, რომ ბავშვი ეზოში დატოვა სათამაშოდ და რამდენიმე წუთში აღარ იყო. ქარიშხალი არ წყდებოდა, წყალი კი მატულობდა. ⚡ დავიყავით ჯგუფებად და ძებნა დავიწყეთ. გოგონას სახელს—ამარას—ვყვიროდით, იმედით, რომ პასუხს გავიგებდით. უცებ შორიდან ტირილის ხმა გაისმა. 👂 გული ამიჩქარდა. ნახევრად ჩაძირული მანქანის გვერდით დავინახე პატარა შავთმიანი გოგონა, რომელიც ცახცახებდა და ტიროდა. ეს იყო იმედის ნიშანი, რომელსაც ველოდი. მისკენ გავიქეცი და ხელი გავუწოდე.
🤲 რომ დამინახა, მაშინვე ჩაეჭიდა ჩემს ჟილეტს. მისი პატარა ხელები ცივი იყო, მაგრამ ძლიერი. ავიყვანე და ვცადე დამემშვიდებინა, ვუჩურჩულე, რომ ახლა ყველაფერი კარგად იქნებოდა. როცა მთავარ გზაზე დავბრუნდით, დედა ჩვენსკენ გამოიქცა. ❤️
ის შვილს სახელს უძახდა, ცრემლები სახეზე ჩამოსდიოდა. მაგრამ თავიდან ამარა არ ირხეოდა. ის მაგრად მიჭერდა, თითქოს ეშინოდა ისევ არ დაკარგულიყო. ნელ-ნელა გოგონამ თვალები ასწია, დედას შეხედა და ფრთხილად გაუწოდა ხელი. 🤱 მათი ჩახუტება აღუწერელი იყო—დედა ისე მაგრად ეკვროდა, თითქოს აღარასოდეს გაუშვებდა. ყველანი გარშემო აღელვებულები ვიყავით. მათ თავშესაფარში მივაცილეთ, სადაც ევაკუირებული ხალხი იყრიდა თავს. 🏠 დედა დაუსრულებლად გვეხმარებოდა. მაგრამ რაღაც მაწუხებდა—როგორ შეიძლებოდა ბავშვი ასე შორს წასულიყო მხოლოდ თამაშით? დედამ ახსნა, რომ მან ბურთს ქუჩაში გაეკიდა. დიდხანს გოგონა ჩუმად იყო.
🧸 ის ჩემს გვერდით იჯდა, ხელს მიჭერდა. ვგრძნობდი, რომ მისი შიში ჯერ არ გამქრალიყო. დედა ცდილობდა ესაუბრა, მაგრამ ის არ პასუხობდა. საღამოს მოგვიანებით მოხალისეებმა ბავშვების სახელების ჩაწერა დაიწყეს. 📋 როცა ამარას ჯერ დადგა, ის უცებ ალაპარაკდა. ტუჩები უთრთოდა და ჩურჩულით თქვა: „დავიკარგე, მაგრამ არა მხოლოდ თამაშისას…” ყურადღებით შევხედე. 👀 მის თვალებში რაღაც ჩანდა—შიში, მაგრამ სიმართლეც. მან ახსნა, რომ როცა ბურთს 좢ულ ქუჩაში გაეკიდა, უცნობი კაცი მიუახლოვდა და წაყვანა სცადა. გული გამეყინა.
⚠️ ამარამ თქვა, რომ მოახერხა გაქცევა და მანქანის უკან დამალვა, სადაც ჩვენ ვიპოვეთ. მისი დაკარგვა შემთხვევითი არ ყოფილა. დედას შევხედე. 👩🦱 სახე გაუთეთრდა, ხელები უცახცახებდა. შეიძლება მართლა არ იცოდა—ან უბრალოდ არ უნდოდა დაეჯერებინა. მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი, რომ ბავშვი სიმართლეს ამბობდა. მაშინვე პოლიციას შევატყობინეთ. 🚓 მათ პირობა დადეს, რომ რაიონს გამოიკვლევდნენ. მე კი ვფიქრობდი, რამდენად თხელი იყო ხაზი „თამაშში დაკარგვასა“ და ნამდვილ ტრაგედიას შორის. იმ ღამით ამარა ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
მან ჩამჩურჩულა: „ვიცოდი, რომ შენ მაპოვნიდი.” ეს სიტყვები გულში ამომესახა. დილით, როცა ის და დედა უფრო უსაფრთხო ადგილზე გადაჰყავდათ, გოგონამ ხელი დამიქნია. 👋 მაგრამ წასვლის წინ თქვა რაღაც, რაც დღემდე არ მაძინებს. „ის კაცი ისევ არ გამოჩნდება? მან მითხრა, რომ დაბრუნდებოდა…” იმ მომენტში მივხვდი, რომ ჩვენი საქმე დასრულებული არ იყო. გადარჩენა მხოლოდ დასაწყისი იყო. 🌙🌙
