ეს იყო ჩვეულებრივი დღე. სამსახურისგან დაღლილი სახლში დავბრუნდი და მინდოდა რაღაც მარტივი და დამამშვიდებელი მეჭამა. გადავწყვიტე მეჭამა დიდი, ბრწყინვალე ფორთოხალი, რომელიც უკვე რამდენიმე დღე იყო სამზარეულოს მაგიდაზე. ის ისე სურნელოვანი და მიმზიდველი იყო, რომ უბრალოდ გამეღიმა 😊.
ვაიღე დანა და დავიწყე მისი გადაღეჭვა. ფორთოხლის სურნელმა გამახსენა ბავშვობა — ბაღში მჯდომი დედასთან ერთად. ნაზად მოვხსენი კანი თხელ ფენებად. მიყვარს ისე დავყოფო ფორთოხალი, რომ არ გაიტყდეს და წვენი არ გადმოვიდეს 🍽️.
მაგრამ იმ მომენტში რაღაც უცნაური მომეჩვენა. როდესაც ცენტრს მივაღწიე, ფორთოხლის შიგნით ამოვიკითხე მუქი ნაგებობა. თავიდან მეგონა, რომ საშრობი ნაწილი იყო, მაგრამ როცა დავაკვირდი, გულმა რაღაც მაკრა 😦.
ეს საგანი საერთოდ არ შეესაბამებოდა ბუნებრივ სურათს. ფორთოხლის შუაში იყო მყარი, მუქი მასა — თითქოს მეორე ხილი, რომელიც პირველის შიგნით გაიზარდა. დაფარული იყო ფიტვნით, ფერი ყვითლად-კარამელისფერი იყო. როცა ახლოს მივიტანე, სუნი უბრალოდ არაეკონომიური არ იყო — ის შეურაცხმყოფელი და აუტანელი იყო 🤢.
გავიყინე. მახსოვს გავიფიქრე, რა იქნებოდა, თუ უბრალოდ დავაჭყაპუნებდი ისე, რომ არ დამეჭრა? ეს საშინელი რამ ჩემს პირში აღმოჩნდებოდა. ზიზღის გრძნობა მთელს სხეულში გადმოვიდა — მე მხოლოდ მინდოდა ერთი ფორთოხალი მეჭამა, მაგრამ სრულიად სხვა რეალობაში აღმოვჩნდი 😨.
ფორთოხალი გვერდზე დავდე. ავიღე ტელეფონი და ინტერნეტში დავიწყე ძიება. აღმოჩნდა, რომ ეს ხდება მაშინ, როცა მეორე ხილი იშვება მთავარ ხილში, მაგრამ არასათანადო შენახვის ან დაზიანების გამო იწყებს ფიტვას. იმ მომენტში მივხვდი — თითქმის მივირთვი რამე, რაც შეიძლება სერიოზულად აზიანებდა ჩემს ჯანმრთელობას ⚠️.
მაგრამ ეს მომენტი გარდატეხის წერტილად იქცა. გავხედე ამ ფორთოხალს და ის უკვე აღარ იყო მხოლოდ ხილი. ის სიმბოლო გახდა — სილამაზის ქვეშ დაფარულ საშიშროებაზე. მან მასწავლა ერთი რამ — არასოდეს განსაჯო მხოლოდ გარეგნობით. ბრწყინვალე, მრგვალი, წვნიანი, მაგრამ შიგნით — გამდნარი და შემაშფოთებელი 🧠.
ვიზუალური სილამაზე მოტყუებულია. ცხოვრებაში ხშირად ვენდობით გარე ბრწყინავს, მაგრამ ჭეშმარიტი სიყალბეები ყოველთვის შიგნითაა. ეს ფორთოხალი შემაშფოთებელი, მაგრამ ღირებული გაკვეთილი გახდა. ამის შემდეგ ჩემი ნდობა ფორთოხლების მიმართ შეიცვალა — არ ვიცოდი უნდა გამეცინება თუ დამწყდება გული 😔.
მერე დილით ამ ფორთოხლით მივედი მაღაზიაში. მყიდველმა თავდაპირველად გაუკვირდა, შემდეგ მენეჯერი გამოიძახა. მათ ფოტოგრაფირება გაუკეთეს და დაჰპირდნენ გამოძიებას. ეს მომენტი ჩემში მნიშვნელოვანი ვნების გრძნობას აღვიძებდა — თითქოს მე ვიყო შიშისა და სიფრთხილის მესინჯერი 🧐.
რამდენიმე დღის შემდეგ დამირეკეს. მკითხეს, თანახმა ვიყავი თუ არა ჩემი ისტორიის გამოქვეყნებაზე. ვუპასუხე — რატომაც არა. იმავე დღეს ერთ საიტზე გამოქვეყნდა სტატია: „საშინელება ფორთოხალში: როცა რუტინა სიფრთხილის გაკვეთილად იქცევა“. კითხვაზე ფიქრისას შინაგანად მორეცხვილი ვიყავი — ასეთი უცნაური შემთხვევა სხვებისთვისაც სასარგებლო აღმოჩნდა ✍️.
ვინმემ დაწერა: „შეიძლება ეს იყო ნიშანი?“ ვერ გეტყოდი. მაგრამ რაც არ უნდა ყოფილიყო, იმ დღიდან განსხვავებულად ვუყურებ ყველაფერს. აქეთაც, როცა სურსათის მაღაზიაში მივდივარ, თითოეულ ხილს ყურადღებით ვარჩევ — ერთ-ერთს ერთს 🍎.
ამ ფორთოხალმა მასწავლა ის, რასაც არცერთი წიგნი ვერ ასწავლიდა. რომ გარე სილამაზე სწრაფად შეიძლება შეცდომაში შეგვიყვანოს. რომ ზოგჯერ უნდა გაჭრა შიგნიდან და ნახო, რა არის სინამდვილეში იმ ბრწყინვალების უკან 🔍.
და ყველაზე მნიშვნელოვანი — არასოდეს უგულებელყო შენი ინტუიცია. იმ მომენტში ვიგრძენი, რომ რაღაც არ იყო მართებული, და ეს მიშველა. ერთი ჩვეულებრივი ფორთოხალი ცხოვრების გაკვეთილად გადაიქცა. ხოლო გაკვეთილები, როგორც ვიცით, ყველაზე დასამახსოვრებელია მაშინ, როცა თავად ვსწავლობთ 📚.
