მშვიდი ზაფხულის დღის იყო — ხუთმა განუყოფელმა მეგობარმა არაფერი მეტი არ დაგეგმეს, გარდა სიცილისა და მზის სხივების. მაგრამ როცა გამოჩნდა საიდუმლო და შეშინებული ქუჩის ძაღლი, ყმუილითა და სისხლით დაფარული, მათ მშვიდობიან დღეს შეშფოთებამ შეცვალა და დროის წინააღმდეგ რბოლად იქცა. 🐾
რა თავიდან უსიამოვნებად ჩანდა, საბოლოოდ დახმარების თხოვნა აღმოჩნდა, და გოგონებმა დაიჭირეს ძაღლის სვლა. რაც იპოვეს, შემაშფოთებელი იყო — კაცი სისხლდენით და უმძიმესი მდგომარეობით. ძაღლის შეუპოვრობისა და მათი გამბედაობის წყალობით, სიცოცხლე გადაარჩინეს. ეს ძაღლი, რომელიც ადრე უცნობი იყო, ახლა იმედის სახელს ატარებდა — მახსოვრობა, რომ ნამდვილი გმირები ხანდახან ოთხი ფეხით დადიან. 🐾
მზე ნაზად ანათებდა, სინათლე ბრწყინავდა ბავშვის ღიმილის მსგავსად. ანა, მარია, ლიდია, სოფია და ნელი — ხუთი განუყოფელი მეგობარი — გადაწყვიტეს ერთ მშვიდ დღეს მხოლოდ საკუთარ თავებს დაუთმონ. ისინი გადაისვეს პლედები სანაპიროზე, სუნთქავდნენ სუფთა ჰაერს, იცინოდნენ, ბედნიერები იყვნენ და ძველ დროს იხსენებდნენ. 🍉
მათ გვერდით იდო კალათა სავსე ხილით, ცივი სასმელებითა და პუროვნებით. ყველაფერი იდეალურად ჩანდა. 🌞
უცებ, ამ სიმშვიდის შუაში გამოჩნდა ძაღლი. პირველად ჩვეულებრივად გამოიყურებოდა, არაფერი უცნაური, მაგრამ მისი თვალები მოუსვენარი იყო, მოძრაობები კი ორჭოფიანი. მან დაიწყო სწრაფად სიარული, ყმუილი — თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა. 🐾
მარია, რომელიც ყოველთვის მხიარული იყო, იცინოდა და თქვა:
— „აი, ჩვენი მეექვსე მეგობარი, გოგონებო. დაუდეთ ფუნთუშა, იქნებ შია.“ 😂
ლიდიამ მისცა ნაჭერი, მაგრამ ძაღლმა არც თვალები დაჭყიტა. მან დაატრიალა წრეზე, ყმუოდა, კუდს ქნევდა — მაგრამ არა სიხარულით.
მოგვიანებით იყო ერთი სიჩუმის წამი. ანა, რომელიც ყოველთვის უფრო ფრთხილი და ყურადღებიანი იყო, მივიდა ძაღლთან, და წამში მისი სახე გაუფერულდა. 😨
— „გოგონებო, შეხედეთ მის ბეწვს. ის სისხლით არის სავსე.“ 💉
ყველა შოკირებული იყო. თავდაპირველად არ დაუჯერებიათ, მაგრამ როცა ახლოს მივიდნენ და დაინახეს ლაქები ძაღლის გვერდზე, ვერც ხმა გასცეს. სოფია ცოტა ემოციური გახდა. 😢
— „გვითხარით, რომ ის დაშავებულია. რა მოხდება, თუ ვინმემ დაარტყა…“
მაგრამ ძაღლი გაიქცა. და მისი გზა იმდენად ნათელი იყო, რომ ერთი სიტყვაც არ დასჭირვებიათ — ისინი უნდა გაჰყოლოდნენ. გოგონებმა ცოტა დააყოვნა, მერე დაიწყეს მის უკან სიარული, შიშველი ფეხებით თბილ ქვიშაში. 🏖️
როცა მივიდნენ იმ ადგილას, სადაც ძაღლი გაჩერდა, თვალები გაუფართოვდათ. ქვიშაზე იწვა კაცი — უძრავად, სისხლით დაფარული თავი ჰქონდა. ძაღლი შეუჩერებლად ყმუოდა, თითქოს იმედოვნებდა, რომ ვინმე გამოეხმაურებოდა. 🧍♂️
ანა იყო პირველი, ვინც მივიდა და გვერდით მოთავსდა.
— „ის სუნთქავს. ნელა, მაგრამ ცოცხალია.“ 💨
ნელი აიღო ტელეფონი და კანკალით დარეკა სასწრაფოში. დრო თითქოს გაჩერდა. გულები სწრაფად უცემდათ, მაგრამ საერთო ინსტინქტმა გადამწყვეტი როლი ითამაშა — დახმარება სჭირდებოდათ.
მინიმუმ მანამდე, სანამ სასწრაფო მოვიდოდა, მათ ესაუბრებოდნენ კაცს, ეფერებოდნენ ძაღლს და ამშვიდებდნენ — თუმცა უცნაურად, თითქოს ძაღლი მათ ამშვიდებდა. ⏳
სირენის ხმამ შორიდან, სული დააბრუნა ფილტვებში. სასწრაფო მოვიდა, ფრთხილად დააფარეს კაცი და წაიყვანეს — სერიოზულობით და პროფესიონალიზმით, რაც ყველაფერს ნიშნავდა. და ძაღლი… საბოლოოდ მშვიდად იწვა. თავი დაუდო მარიას მუხლზე, თითქოს მადლობას უხდიდა. 🙏
იმ დღის შემდეგ არც ერთ გოგონას ცხოვრება აღარ ყოფილა ისეთი, როგორიც ადრე. ჩვეულებრივი დღე, სანაპიროზე გასეირნება, უცნაური ძაღლი და ერთი გადარჩენილი სიცოცხლე. 💗
ანა მოგვიანებით თქვა:
— „იცით, თუ ეს ძაღლი იქ არ იქნებოდა, კაცი დაიღუპებოდა. და თუ მისი ყმუილის იგნორირება გვექნებოდა, აღარ ვიქნებოდით ის, ვინც ახლა ვართ.“ 🗣️
დიახ, ზოგჯერ ცხოვრების ნამდვილი მნიშვნელობა იმალება ყველაზე უბრალო მომენტებში — როცა უსმენ, ღრმად იხედები და არ გეშინია დახმარების.
იმ დღეს, მეგობრობამ, რწმენამ და ქუჩის ძაღლის გულმა სიცოცხლე გადაარჩინა. 🌍
იმ დღის შემდეგ ძაღლს სახელი ჰქონდა — გოგონებმა მას “იმედი” დაარქვეს. 🐶
