სასწავლო წლის დასასრული იყო. ყველა აჩქარებით მიდიოდა თავისი საყვარელი მასწავლებლის მოსალოცად. მე-7 კლასის ოთახი სავსე იყო ყვავილებით, მბზინავი პაკეტებით და მხიარული ბარათებით. სიცილი და სიხარული ტრიალებდა ჰაერში. მაგრამ ერთ მშვიდ კუთხეში იჯდა დავითი — თითქმის შეუმჩნეველი ამ სიხარულის ქაოსში. 🏫
დავითი ჩვეულებრივი ბიჭი იყო — ალბათ ზედმეტად ჩვეულებრივი. ის ყოველთვის იჯდა კლასის კიდეში, იშვიათად სწევდა ხელს და მასწავლებლები ხშირად ივიწყებდნენ. მაგრამ იმ დღეს დავითს ხელში ეჭირა პატარა, მოუხერხებლად შეფუთული პაკეტი. ყავისფერი ქაღალდი დახეული იყო, ჩაის ლაქებით გაჟღენთილი ძველი ლენტით შეკრული. 🎁
როცა ყველა საჩუქარი უკვე იყო მასწავლებლის მაგიდაზე, დავითი ნელა მივიდა. ხმა არ ამოუღია, უბრალოდ გაუწოდა თავისი პაკეტი. არავინ მიაქცია ყურადღება, გარდა რამდენიმე მოსწავლისა, რომლებიც ღიმილით აფასებდნენ.
«ალბათ ისევ რაღაც უვარგისი მოიტანა,» — ჩურჩულით თქვა ერთმა. 🙄
მასწავლებელმა ანამ საჩუქარი მიიღო. იგეგმავდა შემდეგ გახსნას — როგორც ყოველთვის. მაგრამ დავითის თვალებში რაღაც იყო, რაც შეაჩერა. იმ თვალებში იყო მთელი სამყარო — ჩუმი იმედი, დამალული ტკივილი და სურვილი, რომ შეემჩნიათ. 👀
ფრთხილად გახსნა პაკეტი და შემდეგ ყუთი… უეცრად კლასში სიჩუმე ჩამოვარდა. სიცილი შეწყდა. ყველა გაშტერებული უყურებდა. შიგნით იდო გაცვეთილი სამკაული ყალბი ქვებით და თითქმის ცარიელი, იაფფასიანი სუნამოს ბოთლი. 🧴
«ეს… დედაჩემს ეკუთვნოდა,» — ჩუმად თქვა დავითმა. «მითხრა, რომ თუ რამე დაემართებოდა, ეს იმ ადამიანს უნდა მივეცი, ვინც ნამდვილად ზრუნავდა ჩემზე. ვფიქრობდი… იქნებ თქვენ გინდოდეთ მისი შენახვა.» 🥺
არავინ ამოიღო ხმა. ისინიც კი, ვინც იცინოდა, გაჩუმდნენ. ანა კი გაუღიმა. ნელა გაიკეთა სამკაული და სუნამო ტანზე შეისხა. 💫
«როგორ გგონიათ, ბავშვებო — მშვენივრად სუნთქავს, არა?» — ჰკითხა მან.
დავითმა ჩუმად უპასუხა: «დედას სუნს ჰგავხართ…» 💔
ამ მომენტში ყველა მიხვდა — ეს არ იყო უბრალოდ საჩუქარი. ეს იყო სიყვარული, მეხსიერება და გული, რომელსაც სურდა, რომ მოესმინათ. ანამ არ დაინახა მხოლოდ მოსწავლე — მან დაინახა ბავშვი, რომელიც დედის ერთადერთ ნაწილს ეჭიდებოდა. 🌷
ამ დღიდან ყველაფერი შეიცვალა.
ანა უფრო მეტ ყურადღებას აქცევდა დავითს. გაკვეთილის შემდეგ რჩებოდა, ეხმარებოდა, ხსნიდა მასალას თავიდან, ამხნევებდა. მალე შეიტყო სიმართლე — დავითის დედა ერთი თვის წინ გარდაიცვალა, მამა დიდი ხნის წინ წავიდა და ის ბებიასთან ერთად ცხოვრობდა. 🕊️
დავითი შეიცვალა. თავდაჯერებით პასუხობდა კითხვებს, დროულად აბარებდა საშინაო დავალებებს და უფრო ხშირად იღიმოდა. ერთხელ ანამ უთხრა:
«ძალიან ჭკვიანი ხარ, დავით. მჯერა, ერთ დღეს გახდები ისეთი ადამიანი, ვისგანაც არავინ არაფერს ელოდა — და ეს იქნება შენი უდიდესი გამარჯვება.» 🌟
დავითი გაიღიმა — არა მხოლოდ გარედან, არამედ შიგნიდან. გაიაზრა, რომ როდესაც ვიღაც შენ გჯერა, სამყარო ოდნავ ნათდება. ☀️
კლასში ატმოსფეროც შეიცვალა. მოსწავლეები აღარ დასცინოდნენ. ბევრმა დავითს პატივისცემით შეხედა — ზოგმა კი მეგობრული სიტყვაც უთხრა. 🙌
წლები გავიდა, მაგრამ ანას დღემდე ახსოვს ის დღე — დღე, როცა პატარა, გაცვეთილმა ყუთმა ყველაფერი შეცვალა. დღე, როცა ერთი დავიწყებული ბიჭი აჩვენა, რამდენად ძლიერია სიყვარული. 🧡
დავიმახსოვროთ: როცა გულით აძლევ — ყველაფერი იცვლება. 💖
