მოსწავლეები დასცინოდნენ, ცდილობდნენ მისი მოშორებას — ზუსტად ისე, როგორც ადრე გაუკეთებიათ სხვა მასწავლებლებთან. მაგრამ ერთმა უბრალო, გულწრფელმა ისტორიამ ანამ ყველა გააჩერა… და პირველად დააფიქრა მათ, რა არის ნამდვილი ცხოვრების ფასი. ანა მხოლოდ ლიტერატურას არ ასწავლიდა. ის ასწავლიდა სიცოცხლის სიყვარულს, მომენტის დაფასებას და იმას, რაც სხვებს ხშირად გამორჩებათ. იმ დღეს გაკვეთილი წიგნით დაიწყო — და გულით დასრულდა. 💔📚✨🧠🌿
კლასში ახალი მასწავლებელი შემოვიდა — ანა.
წინა მასწავლებლები დიდხანს არ დარჩენილან: ერთი დეკრეტში წავიდა, მეორე უბრალოდ თავი დაანება. მოსწავლეები არც ახლა ფიქრობდნენ, რომ ანა დიდხანს გაძლებდა. რამდენიმე დღე იუმორში ატარებდნენ: „არც ეს გაძლებს დიდხანს!“
გაკვეთილი დაიწყო. ანა მშვიდად და თავდაჯერებულად სთხოვა ყველას, გაეხსნათ რვეულები.
— „არ გვაქვს!“ — წამოიძახა ვიღაც და კლასში სიცილი ატყდა.
— „იქნებ ჯერ გამოგვეცხადე, ვინ ხარ?“ — ეჭვნარევად თქვა ერთმა გოგომ.
— „მე ანა ვარ,“ — მშვიდად უპასუხა.
მაგრამ დაცინვა გაძლიერდა.
— „ბებიას სუნამოს სუნი აქვს!“ — ჩაიჩურჩულა ვიღაც. „ისეთი სათვალე უკეთია, როგორც ჩემს ბებიას!“
ერთმა მოსწავლემ ტელეფონით ვირის ყროყინი ჩართო. კლასი სიცილით იშლებოდა.
როცა ანა დაფაზე წერდა, ვიღაცამ ქაღალდის თვითმფრინავი ესროლა.
— „ტირილს დაიწყებ და გაიქცევი, როგორც წინა მასწავლებელი?“ — ხმამაღლა ჩაილაპარაკა ვიღაცამ.
ხმაური სულ გაიზარდა — წიგნები ეცემოდა, სკამები ჭრაჭუნებდნენ, ზოგი TikTok-ს უყურებდა თავისუფლად.
მაგრამ მოულოდნელად, ანა მაგიდის კიდესთან დაჯდა. კლასს გადახედა და ჩუმად, თითქმის ჩურჩულით დაიწყო საუბარი:
— „მე ყოველთვის მასწავლებელი არ ვყოფილვარ. ერთი წლის წინ ბავშვთა ონკოლოგიურ განყოფილებაში ვმუშაობდი — თქვენს ასაკის მოზარდებთან. ისინი არდადეგებზე ან Wi-Fi-ზე არ ოცნებობდნენ. მათი ოცნება იყო ჩვეულებრივ კლასში ჯდომა. სუნთქვა. სიცილი. კითხვა.“
— „იყო ერთი ბიჭი, 17 წლის. მას ჰქონდა სარკომა და ლაპარაკი ვეღარ შეეძლო. ერთად ვკითხულობდით ხმამაღლა. ხელები აღარ ემორჩილებოდა, მაგრამ მაინც წიგნს ძლიერად იჭერდა. ერთხელ მითხრა: ‘ნეტავ ადრე შემყვარებოდა წიგნები… ახლა ყველაფერს გავიღებდი, ოღონდ ჩვეულებრივ კლასში ვიჯდე. არ იყოს აპარატურა, არ იყოს წვეთოვანი.’“
— „მეზობელ პალატაში ერთი გოგონა მხოლოდ იმას ოცნებობდა, სკოლაში მისულიყო. თქვენსავით მერხთან დამჯდარიყო.“
— „თქვენ მათი ოცნება ცხოვრობთ, მაგრამ ისე იქცევით, თითქოს ცხოვრება ვალდებულია.“
— „არ გემუდარებით. არ ვიტირებ. ზედმეტად ბევრი მინახავს ამისთვის. მაგრამ თუ გსურთ, გაიგოთ, რა არის ცხოვრება — გააგრძელეთ ასე.“
ანა წამოდგა, რვეულები დაალაგა, სათვალე შეისწორა და ჟურნალს გახსნა.
მთელი დარჩენილი გაკვეთილი — სრული სიჩუმე.
იმ დღეს მათ მხოლოდ ლიტერატურა არ უსწავლიათ.
მათ ისწავლეს, რას ნიშნავს — გქონდეს და დააფასო სიცოცხლე. იცხოვრო არა მხოლოდ სხეულით… არამედ გულით. იყო ადამიანი. 💭📖💬🌱❤️
