მოგესალმებით ჩემს ბაღში — ადგილას, სადაც ჩვეულებრივი ყოველთვის ის არ არის, რაც გეგონება. ერთ დილით, როდესაც ჩაის ვსვამდი, უცნაური რამ შევნიშნე: გრძელი, დაკლაკნილი ხაზი, რომელიც თავიდან თოკი მეგონა…
მაგრამ სინამდვილეში ეს იყო დაახლოებით 150 პატარა ჭიაყელა, რომლებიც ერთ ხაზად, ერთად მიიწევდნენ წინ. ეს სცენა აღტაცებით ამავსო — ბუნების ძალა და ერთობის სილამაზე. ამ პატარა არსებები მასწავლეს, რომ როდესაც ერთად ხარ, ყველაზე პატარა არსებაც კი დიდ რამეს ნიშნავს, და რომ ერთობით შეიძლება ნებისმიერი დაბრკოლების გადალახვა. ეს არის იმედის, თანადგომის და ცხოვრების ჭეშმარიტი ღირებულებების ისტორია. 🌿🐛✨🤝💚
დილა მშვიდად დაიწყო. მზე ბაღს ანათებდა, ჰაერში სველი მიწის და ბალახის სუნი იდგა, ჩიტების ნელი ჟღერადობა — ყველაფერი მშვიდად იყო. ყავით ხელში ჩემი საყვარელი თუთის ხესთან მივედი, როცა მოულოდნელად რაღაც უცნაური დავინახე.
ბალახზე გრძელი ხაზი მიდიოდა. თავიდან მეგონა, რომ ეს იყო ძველი თოკი — იქნებ ქარმა მოიტანა ან ბავშვებმა დატოვეს. მაგრამ უცებ მბრწყინავი ფიქრი მომივიდა: „გრძელი, ჩუმი, მიცოცავს… იქნებ გველია?“ 😳
თვალები გამიფართოვდა. გული გამალებით ამიფრთხიალდა. ინსტინქტურად ტელეფონი ავიღე და ფოტო გადავუღე. შიგნიდან ცივი შიშის გრძნობა იღვიძებდა. უნდა გამეგო. უნდა მივახლოვებოდი.
ფრთხილად, ნელა გავემართე იმ ხაზისკენ. თითოეული ნაბიჯით პულსი მირჩენდა, რომ რაღაც უცხოსთან ვდგამდი ნაბიჯებს. შიში იქ იყო, მაგრამ ასევე იყო ცნობისმოყვარეობაც.
და როცა საბოლოოდ მივედი და დაბლა დავიხარე — გავიყინე.
ეს არ იყო თოკი. არც გველი.
ეს იყო დაახლოებით 150 პატარა ჭიაყელასგან შემდგარი მწკრივი, რომლებიც საოცარი სისწორით მიჰყვებოდნენ ერთმანეთს. ეს იყო ჰიპნოზივით სანახაობა. ისინი თითქოს უხილავ ლიდერს მისდევდნენ. თითქოს მათ ჰქონდათ გეგმა — რომელიც ჩვენ ვერ ვხედავდით.
დავჯექი ბალახზე, ტელეფონი გვერდით გადავდე და დავიწყე ყურება. უეცრად ყველაფერი ჩუმად გახდა — ჩემში, გარშემო, გულშიც კი. და მაშინ მივხვდი: ეს უბრალო სცენა არ იყო. ეს ცხოვრების გაკვეთილი იყო.
ეს პატარები ერთად მიდიოდნენ. არა შემთხვევით — არამედ მიზნისთვის. არავინ არღვევდა მწკრივს. ისინი მოძრაობდნენ ერთიანად, ერთმანეთის რწმენით. და მეც ვიფიქრე: რამდენად ხშირად გვავიწყდება ადამიანებს ერთობის ძალა?
ისინი თითქოს ამბობდნენ: „პატარები ვართ, მაგრამ ერთად — ძლიერები ვართ. მარტოები — სუსტები. ერთად — დაცულები.“
და მერე ვიკითხე: სად მიდიან? რა არის მათი მიზანი? ან იქნებ თვითონ გზა არის მიზანი? იქნებ მთავარი სწორედ ერთად სვლაა, და არა საბოლოო წერტილი.
ბუნება ხშირად ჩუმად გვასწავლის. ის არ ყვირის, არ ამრეზს. მაგრამ თუ ერთი წამით გავჩერდებით და ჩავუღრმავდებით, გავიგონებთ სიმფონიას სიკეთეზე, ჰარმონიაზე და სიყვარულზე.
ამ დღიდან, როცა ჩემს ბაღში ჭიაყელას ვხედავ, ვიღიმი. აღარ მეშინია. რაღაც ჩემში შეიცვალა.
და როცა ვხედავ, როგორ ავიწყდებათ ხალხს ერთმანეთის დახმარება, როგორ შორდებიან მეგობრები უმნიშვნელო მიზეზების გამო, როგორ ვერ იგებენ ერთმანეთს ოჯახები — მახსენდება ის დღე და ის 150 პატარა ჭიაყელა.
ისინი მასწავლეს ის, რასაც ბევრი მოზრდილიც ვერ ხვდება:
ნამდვილი ძალა მოდის მაშინ, როცა მხოლოდ შენს გზაზე კი არ მიდიხარ, არამედ სხვისთვისაც ადგილს ტოვებ. როცა შეგიძლია გაჩერდე, რომ ვიღაც დაგეწიოს. როცა ცალკეულ ნაბიჯებს კი არა — საერთო ბილიკს ხედავ.
მანაც მასწავლა — რას ნიშნავს იყო ადამიანი. 🐛🍃🤍🌍👣📸
