👩👦👦❤️ როდესაც შენი ცხოვრება უცებ იცვლება ერთი პატარა სინათლის ქვეშ, როცა ექიმი თვალს არ აშორებს და გეუბნება: „გამაგრდი, შენი შვილი ცოტათი განსხვავებული იქნება“… შენ არ ტირი. შენ უბრალოდ იყინები. ზუსტად ასე ვიდექი მე — ემი პული, 22 წლის, ორი შვილის დედა — სამშობიარო ოთახის კუთხეში, პირველად როცა ოლის პატარა ხელს მოვკიდე.
მისი ცხვირი… განსხვავებული იყო. დიდი, მრგვალი, უჩვეულო. მაგრამ როცა თავისი თვალებით შემომხედა, მე აღარაფერი დავინახე — მხოლოდ სიყვარული. ღრმა, უმანკო, უსასრულო სიყვარული. მის თვალებში სიცოცხლის ხმა ისმოდა. 👃
ოლი იშვა იშვიათი დაავადებით — ენცეფალოცელეთი. მისი ტვინის ნაწილი, სითხით სავსე პარკის სახით, თავის ქალას ნახვრეტიდან იყო გამოსული და ცხვირისკენ წამოსულიყო. ექიმებმა თქვეს, რომ ეს ძალიან საშიში შეიძლებოდა ყოფილიყო. უმცირესმა ტრავმამ, უმცირესმა დარტყმამ — და ჩვენ შეიძლება დაგვეკარგა ის.
თავიდან მეშინოდა მასში ყურება. არა მისი გარეგნობის გამო, არამედ იმიტომ რომ მეგონა ძლიერი უნდა ვყოფილიყავი — და არ მჯეროდა, რომ ამას შევძლებდი. მაგრამ ყოველ ჯერზე, როცა ის იღიმოდა — იმ დიდ ცხვირთან ერთად — ჩემში შუქი ინთებოდა. მან მასწავლა დავინახო ის, რაც სხვებს umიშნავი. 👩👦👦
ქუჩაში ხალხი ირონიით უყურებდა. ზოგი არ მალავდა თავის სიტყვებს — ამბობდნენ: „მას არ უნდა დაებადოს,“ ან „რატომ გამოყვანე ეს ბავშვი ქალაქში?“ ერთმა ქალმა კი მითხრა: „როგორ გაბედე მისი დაბადება?“ იმ დღეს ძლივს ვდგებოდი ფეხზე. მაგრამ ჩემში რაღაც დაიბადა — გადაწყვეტილება: ვერავინ დააჩრდილებს ჩემს ბიჭს. ის ჩემი პატარა რეალური პინოქიოა — დიდი ცხვირით, მაგრამ კიდევ უფრო დიდი გულით.
🏥 ექიმებმა თქვეს, რომ აუცილებელი იყო ოპერაცია — რათა შეძლებოდა სუნთქვა და შემცირებულიყო რისკი. თავიდან ვფიქრობდი: „არ შემიძლია ასე დავტოვო ის საოპერაციო მაგიდაზე.“ მაგრამ შემდეგ გამახსენდა, რატომ გავხდი დედა. რომ დავიცვა. რომ ავირჩიო სწორ გზაზე, თუნდაც ის მტკივნეული იყოს.
2014 წლის ნოემბერში ბირმინგემის ბავშვთა საავადმყოფოში ოლიმ გაიარა ურთულესი ორსაათიანი ოპერაცია. მას გაუხსნეს თავის ქალა, ამოიღეს პარკი და თავიდან ააწყვეს მისი ცხვირი. ის 21 თვის იყო. პატარა, ფაქიზი, ჯერ კიდევ ცხოვრების ნახევარშიც არ იყო — მაგრამ უკვე ნამდვილი მებრძოლი.
ოპერაციის შემდეგ მისი შუბლი ზიგზაგური ნაწიბურით დაიფარა. მაგრამ ის იღიმოდა. მიუხედავად ტკივილისა, ოლი არ ნებდებოდა. ის ღიმილი მაძლევდა ძალას ყოველი დღე წამოვმდგარიყავი — მაშინაც კი, როცა ღამე ჩუმად ვტიროდი, არავის რომ არ ენახა.
ახლა — სრულად გამოჯანმრთელებული — ის ჩვენი სახლის მზეა. ოპტიმისტი, ენერგიით სავსე, შეუჩერებელი სიცილით. მისი და, ანაბელი, უყვარს მას. როცა თამაშობენ, მთელი სახლი თავდაყირა დგება, მაგრამ მე არასდროს ვამბობ: „საკმარისია.“ ეს ხმაური — მათი სიხარულია. ერთადერთი ისაა, რომ ანაბელი ზოგჯერ ეჭვიანობს — „ეს მისი ცხვირის ბრალია, 👃 ყველა მას უყვარს.“ ზოგჯერ ჩუმად კიდეც აწვდება ცხვირს, როცა ჰგონია, რომ მე არ ვუყურებ.
მაგრამ მე ვხედავ. ვხედავ მათ ორს — სიყვარულით სავსე, ჩხუბით და ჩახუტებით, ცხვირზე ეჭვიანობით და ხელი ხელში — და ისინი მსოფლიოს უჩვენებენ, რომ სხვანაირობა სირცხვილი არ არის. ეს ძალაა.
იცი, რა მიკვირს ყველაზე მეტად? არა მისი გარეგნობა, არამედ შუქი მის შინაგანში. ის გულწრფელად უყვარს, ყველას იცავს და რაც ყველაზე მთავარია — არასდროს აწყენინებს არავის, მიუხედავად იმისა, რომ თავად ხშირად წყინს.
ოლიმ მასწავლა, რომ სილამაზე არ იზომება ცხვირის ფორმით ან კანის სიგლუვით — არამედ ღიმილის სიღრმით და გულის სიფართით. მან მასწავლა მჯეროდეს ადამიანობის, მაშინაც კი როცა მსოფლიო უხეშია.
მე აღარ მესმის ჩურჩული ქუჩაში. მხოლოდ მისი სიცილი მესმის. ის სიცილი, რომელიც ამტკიცებს, რომ ჩემი პატარა პინოქიო უბრალოდ ზღაპრის გმირი არ არის — ის ცოცხალი სასწაულია, გულით ცხვირის წვერზე. 🧡
