ტყეში სეირნობისას შევნიშნე ყვითელი გროვა, რომელიც პირველ შეხედვაზე სოკო მეგონა 🍄. მაგრამ რომ მივუახლოვდი, დავინახე წიწილების 🐥 პატარა გუნდი — მარტო და უმწეო მიტოვებული. სწორედ ამ მომენტიდან დაიწყო მათი გადარჩენის ისტორია, რომელმაც მაჩვენა სიკეთისა და ზრუნვის ძალა 💛🙏 — თუნდაც ყველაზე პატარა სიცოცხლისთვის.
არასდროს მიფიქრია, რომ ჩვეულებრივი ტყის სეირნობა ასე მოულოდნელად და სევდიანად შემრჩებოდა მეხსიერებაში მთელი ცხოვრების განმავლობაში. ერთ ძველ კვირა დილას, როცა ზამთარი ნელ-ნელა გაზაფხულს უთმობდა ადგილს, გადავწყვიტე ტყეში წავსულიყავი ემოციების დასამშვიდებლად. ტყე ყოველთვის იყო ჩემთვის სუფთა თავშესაფარი — ქალაქის ხმაურისგან შორს, სავსე სიმშვიდითა და სუფთა ჰაერით.🌲🍃
ნელა მივდიოდი, ვსეირნობდი ხეებს შორის, ვაკვირდებოდი პატარა ყვავილებს და მზის სხივებს, რომლებიც შრიალად ეცემოდნენ გამოხმობილ ფოთლებს. უცბად ჩემს წინ უცნაური სურათი გაჩნდა. მიწაზე იდო ყვითელი გროვა — მბზინავი და თვალში საცემი. თავიდან მეგონა სოკოები იყო, ან ვინმეს მიერ დარჩენილი ნაგავი. მაგრამ რაც უფრო ვუახლოვდებოდი, მით უფრო ძლიერად მიძგერდა გული.🌼☀️
ის ყვითელი გროვა ცოცხალი იყო. მოძრაობდა და რომ დავაკვირდი, სუსტი და ტკივილით სავსე ხმები გავიგონე. ეს იყო სიცოცხლის პატარა ნაწილი, რომელიც გადარჩენისთვის იბრძოდა. მივუახლოვდი და დავინახე წიწილების გუნდი — სველი, თხელი, უმწეო — ისინი საცოდავად კნავოდნენ და ცდილობდნენ ერთმანეთში სითბო ეპოვათ.
მივხვდი, რომ ვიღაც უგულო ადამიანმა მათ მიტოვება განიზრახა — და ასე სიკვდილისთვის გაიმეტა. ეს სევდიანი რეალობა შემაძრწუნებლად იმოქმედა ჩემზე. რა მარტივად შეიძლება გახდე მომსწრე იმ ფაქტისა, თუ როგორ შეიძლება პატარებმა უკვე დაბადებიდანვე გააგრძელონ ბრძოლა გულგრილი სამყაროს წინააღმდეგ?
გული სევდამ და ბრაზმა ამავსო. როგორ შეუძლია ვინმეს იყოს ასეთი სასტიკი და უარყოს სიცოცხლე? იმ მომენტში გადავწყვიტე, რომ არ დავრჩენილიყავი გულგრილი. გამოვიძახე პოლიცია და ამავდროულად დავუკავშირდი ცხოველთა ადგილობრივ თავშესაფარს დახმარებისთვის.
დაახლოებით ნახევარ საათში ადგილზე მივიდნენ ცხოველთა დამცველები. მათთან ერთად შევაგროვე წიწილები და თბილ, უსაფრთხო ადგილას მოვათავსეთ. როცა მათ ვუყურებდი, ვფიქრობდი ჩვენს დიდ პასუხისმგებლობაზე — არა მხოლოდ ერთმანეთის, არამედ ცხოველების მიმართაც. ვაცნობიერებთ კი, რამდენად მძიმეა მათი მარტო მიტოვება?
შემდეგ გულში იმედის ნაპერწკალი გაჩნდა. ეს წიწილები იწყებდნენ გადარჩენის საკუთარ ისტორიას, და მე ამაყი ვიყავი, რომ ჩემი წვლილი შევიტანე ამ სიკეთესა და თანადგომაში.
ამ ამბავმა მასწავლა, რომ სიკეთე ხშირად იწყება პატარა ნაბიჯებით. თითოეულ ჩვენგანს შეუძლია იყოს ის ადამიანი, ვინც გაჩერდება, მოუსმენს და დაეხმარება. უნდა გვახსოვდეს, რომ ჩვენს გარშემო მრავალი სიცოცხლეა, რომელიც ჩვენს მზრუნველობას ელოდება. თუ ყველანი ცოტა უფრო გულისხმიერები ვიქნებით, სამყარო უკეთესი და უფრო ადამიანური გახდება.
ახლა, როცა ისევ ტყეში ვსეირნობ, მუდამ ვუსმენ ჩიტების ხმებს; ვგრძნობ მათ პატარა გულებს, რომლებიც ძგერდებიან — და ვიცი, რომ მათი სიცოცხლე და ჩვენი ძალისხმევა ერთმანეთთან არის დაკავშირებული. და სწორედ ეს არის უდიდესი გამარჯვება — როცა ადამიანთა სულები ერთიანდებიან იმისთვის, რომ გადაარჩინონ და დაიცვან ეს პატარა, მაგრამ უმნიშვნელოვანესი სიცოცხლეები.🐥❤️
