რა იფიქრებდი, რომ გაიგებდი: ოთხ ბავშვს ელოდები — და ექიმები შენს ფეხმძიმობის შეწყვეტას გირჩევენ? ჯულიამ სიცოცხლის ყველაზე რთული გადაწყვეტილება მიიღო, მაგრამ გადაწყვიტა დაეჯერებინა სასწაულისთვის. მისი ისტორია არის ძლიერი მტკიცებულება სიყვარულზე, ნებისყოფაზე და იმ გულზე, რომელიც დედობას უარს ვერ ამბობს. 🌸👶👶👶👶✨
ჩემი სახელია ჯულია. არ ვიცი, შეძლებთ თუ არა წარმოიდგინოთ, რას გრძნობს ქალი, როდესაც ექიმი უყურებს ულტრაბგერითი სკრინს, ჩერდება და შემდეგ ამბობს: „ოთხ ბავშვს ელოდებით.“ გული ამიჩქარდა — არა შიშის ან სინანულისგან, არამედ გაოცებისა და ამოუხსნელი სიმშვიდის შერევით, სიყვარულით.
მითხრეს, რომ ბუნებრივად ოთხი ბავშვის ჩასახვა უკიდურესად იშვიათია. ექიმები ცდილობდნენ დავერწმუნებინეთ, რომ ფეხმძიმობა ზედმეტად სარისკო იყო, და მირჩევდნენ — შემემცირებინა ჩანასახების რაოდენობა, რათა ერთი მაინც გადამერჩინა. მაგრამ როგორ შეიძლებოდა, სიცოცხლე ამომერჩია? ვერ შევძელი. ჩემი გული არ მომცემდა ამის უფლებას. მე უკვე დედა ვიყავი — სანამ მათი სახეები მინახავს.
ძილბურანში მყოფი ღამეები, ჭერზე მიშტერებული, წარმოვიდგენდი, როგორ იძინებდნენ ერთმანეთის გვერდით, როგორ ვიჭერდი ხელში, ვისმენდი მათ პირველ სიცილს.
ექიმთან ყოველი ვიზიტი მაკავშირებდა უცნობთან. ისინი მუდმივად მამცნობებდნენ — ნაადრევი დაბადება, გულის პრობლემები, არა ბოლომდე განვითარებული ფილტვები. მაგრამ მტკიცედ ვიდექი. არ შეველეოდი მათ.
ყველა ჩემი ოთხი შვილი ერთ პლაცენტაში ვითარდებოდა. ექიმებისთვის ეს იყო განგაშის ზარი. ჩემთვის კი — კავშირის ნიშანი, ერთიანობის სიმბოლო. ავირჩიე, არ მეშინოდა, მეჯერებინა რწმენისთვის. მჯეროდა, რომ ისინი ამ სამყაროში მიზეზით მოვიდნენ. და მე ვიქნებოდი მათი დედა — ნებისმიერ ფასად.
ორსულობის ბოლოს, მუდმივი დაკვირვებისთვის კლინიკაში დამაწვინეს. და მაშინ, ერთ დილას — მოსალოდნელზე ადრე — ისინი მოევლინნენ.
ჩემი ოთხი სასწაული გაჩნდა საკეისრო კვეთით — ოთხი გოგონა. ორნი ძლიერი, ჯანმრთელი, ძლიერად ტიროდნენ. დანარჩენი ორი — სუსტი, მინიატურული, სუნთქვისთვის მებრძოლი. გული მტკიოდა, როცა ვუყურებდი მათ მილებსა და აპარატებში გახვეულს.
მაგრამ ჩემი გოგონები მებრძოლები არიან. ყოველი დღე იყო პატარა გამარჯვება. ყოველი ჩასუნთქვა — კურთხევა. ყოველი ღიმილი — ძალა.
დღეს, წლების შემდეგ, როცა ადამიანები ხედავენ მათ, ვერ არჩევენ ერთმანეთისგან. ოთხივენი მბრწყინავი, მხიარული და დაუღალავნი არიან. როდესაც ერთად დადიან, თითქოს სამყარო ჩერდება მათი სიცილის მოსასმენად.
ყოველ ჯერზე, როცა მათი ნაბიჯების ხმა მესმის სახლში, სიცილი კორიდორებში იღვრება — ვიხსენებ ჩემს არჩევანს — მჯეროდა, ვიმედოვნებდი, უსაზღვროდ ვუყვარდი. ამ ოთხმა სულმა ჩემს ცხოვრებას ის მნიშვნელობა მისცა, რაც არასდროს წარმომედგინა. ისინი უბრალოდ ჩემი შვილები არ არიან — ისინი ცოცხალი მტკიცებულებაა, რომ სასწაულები მაშინ ხდება, როცა სული საკმარისად ღიაა მათ მისაღებად.
მე ვარ დედა — ოთხი სასწაულის. ეს არ არის შიშის ისტორია, ეს რწმენის ამბავია. არა საფრთხის, არამედ თავდადების. არა არჩევანის, არამედ სიყვარულის.
და ყოველდღე, როცა ვუყურებ მათ, ვხვდები — სასწაულები ხდება, როცა გული მზადაა მიიღოს ისინი. 💫👶👶👶👶💗
