ჩემი 5 წლის შვილი შინ დაბრუნდა წარუშლელი სიხარულით ხელში — მჭიდროდ ჩაბღაუჭებული პატარა ნივთით, თითქოს საგანძური იყოს 🧒🏼🎁. ჭამაც კი არ უნდოდა — იჯდა იატაკზე და უყურებდა მას, ატრიალებდა თავის პატარა ბეჩავით თითებს შორის.
პირველი შეხედვით არაფრით გამორჩეული იყო — ღია ვარდისფერი, რეზინის მსგავსი მასალისგან, თითის წვერივით პატარა. არ ანათებდა, არ ხტებოდა, არ ჟღერდებოდა. არც იჭიმებოდა, არც ეკვროდა. არ ჰქონდა ღილაკი, ხმაური, ან რაიმე სინათლე. მაგრამ ჩემი შვილი? გაოგნებული იყო.
ვკითხე, რა იყო ეს.
გაიღიმა და ჩურჩულით მითხრა: „ეს ჯადოსნურია.“ ✨
იმ ღამეს მე და ცოლმა არაერთხელ დავატრიალეთ ის ნივთი ხელში, ვცდილობდით გაგვერკვია რა შეიძლებოდა ყოფილიყო. შუქთან მივიტანე — გამჭვირვალე და რბილი. წამით გამახსენდა 90-იანების სათამაშოები, რომლებიც ჩემს ბიძაშვილებს ჰქონდათ — რომლებიც მხოლოდ იმიტომ გვიყვარდა, რომ ფერადები იყვნენ.
ვვარაუდობდით — საშლელი? ბოთლის თავსახური? პატარა სათამაშო თოჯინების სახლისგან? ცოლმა ცადა ფურცელზე მოეხმარებინა — იქნებ რამეს წაშლიდა. მაგრამ — არაფერი.
ბოლოს ხელი ჩავიქნიეთ და მშობელთა ჯგუფში ფოტო გავაზიარეთ. იქვე პასუხი მოვიდა: „ეს არის ძველი საშლელი 80-იანებიდან. ნათურის ფორმის, მაგრამ საშლელად არასდროს ვარგოდა.“ 💡✏️
სწორად თქვა. ბავშვობის მეხსიერებიდან ამოვიღე ფლუორესცენტური შეფუთვები უცნაური ფორმის საშლელებით. ფერადი, ლამაზი, მაგრამ ისე ტოვებდა ლაქებს, რომ წაშლა კი არა… უბრალოდ ვაგროვებდით — არავის აინტერესებდა ფუნქცია. ეს იყო „მოდური საკანცელარიო“ — მთლიანი გატაცება იმ დროის.
უცბად ყველაფერი გასაგები გახდა.
ის პატარა საგანი, რომელიც ასე უყვარდა ჩემს შვილს, უბრალოდ სათამაშო არ ყოფილა — ეს იყო ნოსტალგიური მოგონება სხვა ეპოქიდან, შემთხვევით გადაცემული ახალ თაობას. იქნებ სკოლის საწყობში ვიღაცამ იპოვა დავიწყებული ყუთი, ან ვიღაცამ უბრალოდ შემოწირა.
მაგრამ ჩემმა შვილმა სხვაგვარად დაინახა.
მან შესაძლებლობა დაინახა. მისთვის ეს არ იყო მოძველებული საშლელი. ეს იყო კრისტალი, ჯადოსნური ჯოხი, სუპერგმირის ტექნოლოგია. იმ ღამეს ვიპოვე, როგორ თამაშობდა — ვითომ ეს „ენერგიის ღილაკი“ იყო, რომელიც ანთებულ მანქანას ააქტიურებდა. მის სამყაროში — ის ნამდვილად მუშაობდა.
გავიღიმე.
ამ უგულებელყოფილ რეზინის ნაჭერს ისევ ჰქონდა ფასი — არა იმის გამო, რაც იყო, არამედ იმის გამო, რაც შეიძლებოდა გამხდარიყო ბავშვის ფანტაზიაში, რომელიც არ ეძებდა სარგებელს ან მოდას.
მისთვის ეს იყო ფასდაუდებელი.
ხოლო ჩვენთვის? ეს იყო შეხსენება იმისა, რომ ყველაზე დავიწყებული საგნებიც შეიძლება გახდნენ განძეულად, როცა მათ ახალ თვალით დავხედავთ 🧠💖.
რადგან ხანდახან, ჯადოსნურობა არ იმაშია, რა არის საგანი — არამედ იმაში, რაც შეიძლება იყოს. 🧸🌈✨
