🌫️ ბნელ შესახვევში პატარა ლეკვი იწვა, როგორც დავიწყებული სათამაშო. მაგრამ ყველაფერი შეიცვალა, როცა ვიღაც შეჩერდა. 🎥 ტელეფონმა დააფიქსირა რაღაც, რასაც არავინ ელოდა… 👣 ჩრდილები, ნაბიჯები, სიჩუმე. და ლეკვი — მოწმე იყო. რა ხდებოდა სინამდვილეში იქ? შედი ამბის გულში და აღმოაჩინე სიმართლე.
პირველად ერთ კაფესთან ახლოს დავინახე — ვიწრო შესახვევში, სადაც თითქმის არავინ დადის, გარდა ჩემისა. შემოვიჭერი, რომ გზა შემემოკლებინა, როცა თვალის კუთხიდან მოძრაობა შევნიშნე.
처음에는 ვიფიქრე, რომ ნაგავი იყო. ძველი პერანგი, დაჭმუჭნული ქაღალდები, მბზინავი რკინის ურნები სუსტი განათების ქვეშ. მაგრამ რაღაც… დაიძრა.
გავჩერდი. დავაკვირდი. და მერე ვიგრძენი — ვიღაც მიყურებდა.
მაშინ დავინახე — პატარა ლეკვი, გახვეული, თითქმის მიწაში შერწყმული. ქაღალდებისა და პლასტიკის ქვეშ. არ იძროდა — სანამ არ გაინძრა. მხოლოდ ბიძგი. სუნთქვა.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ დავიჩოქე. „ჰეი, პატარავ…“ ჩურჩულით ვუთხარი, არც კი ვიცოდი, თუ გაიგებდა. ხელი ტელეფონისკენ წავიღე — ვფიქრობდი, ვიდეო მჭირდებოდა. ცხოველთა თავშესაფრისთვის ან დახმარებისთვის.
მერე მოხდა — ხმა. მკვეთრი. მძიმე. ნაბიჯი. ძალიან ახლოს. ძალიან ნელა.
მოვიხედე — არაფერი. სიჩუმე. გული მიცემდა სწრაფად, მაგრამ ინსტინქტმა ისევ ლეკვისკენ მიმაქცია.
ავიყვანე. არ გამიწინააღმდეგებია. და იმ მომენტიდან ჩვენ ორივეს შიში დაიწყო დაშლა.
სახლში რომ მივიყვანე, პირსახოცში შევახვიე. წყალი მივეცი. ბალიშზე ჩამოვსვი ჩემ გვერდით. თვალები დაეხუჭა, მაგრამ როცა თათას შევეხე, კუდი ოდნავ შეირხა.
Patch დავარქვი.
მეორე დღეს იმ შესახვევში დავბრუნდი. მინდოდა დამემტკიცებინა ის, რაც ვნახე — რაც ვიდეომ მოგვიანებით აჩვენა. სილუეტი. ადამიანი. ძალიან ახლოს. ძალიან ჩუმად. მაგრამ იქ არავინ იყო. მხოლოდ ახალი ნაბიჯების კვალი და უცნაური სიცარიელე ჰაერში — თითქოს ვიღაც გაუჩინარდა, დაემშვიდობებლად.
Patch ახლა უსაფრთხოდაა. ჭამს, კუდს აქნევს. ჯერ კიდევ ეშინია მოულოდნელი ხმების — მაგრამ ყოველ ღამით ჩემ გვერდით იკეცება.
და ხანდახან ვფიქრობ… იქნებ მე არ მიპოვია ის. იქნებ მან მიპოვა მე. 🐶
