სამი ძმა ერთმა გულით ნანატრმა ოცნებამ გააერთიანა — აეშენებინათ სახლი, სადაც ერთად იცხოვრებდნენ თავიანთ ოჯახებთან ერთად. მაგრამ როცა ორი უმცროსი უკეთესი მომავლის ძიებაში სოფელი დატოვა, უფროსი, ჰუ, დარჩა. მარტო, დაიწყო ოცნების ახდენა.
ჩინეთის ქალაქ ვეიფანში, შორს ციმციმა შუქებისა და ცათამბჯენებისგან, დგას სახლი, რომელიც თავისი დიზაინით ყურადღებას ვერ იპყრობს — მაგრამ სულს ეხება თავისი ისტორიით. თიხით, ბამბუკითა და გადაყრილი ნარჩენებით აშენებული შვიდსართულიანი შენობა მდუმარედ დგას, თითქოს ელის მათ, ვინც აღარასდროს დაბრუნდება… 🕯️
ჰუ გუანჯოუ, უბრალო გლეხის უფროსი ვაჟი, ოჯახის ბურჯად იქცა, როდესაც ტრაგედიამ მოიტანა. მამის გარდაცვალებისა და დედის მძიმე ავადმყოფობის შემდეგ, ჰუმ დატოვა სკოლა, რათა ორი უმცროსი ძმა ეშენებინა. 🧱
სირთულეებში მხოლოდ ერთი ოცნება აერთიანებდათ — აეშენებინათ დიდი სახლი, სადაც ერთად იცხოვრებდნენ მშობლებთან, მეუღლეებთან და შვილებთან ერთად. სითბოთი, სიცილითა და სიყვარულით სავსე სახლი. 🏡
წლები გავიდა. ძმები ქალაქში წავიდნენ უკეთესი ცხოვრების საძიებლად. მაგრამ ჰუ დარჩა. ჩუმად დადო პირობა, რომ მათ საერთო ოცნებას რეალობად აქცევდა — მარტო. არ ჰქონდა არქიტექტურული გეგმა, გამოცდილება ან რესურსები. მხოლოდ რწმენა… და ის, რაც სხვებმა გადააგდეს — გატეხილი აგურები, ბამბუკის ღეროები, თიხა, მშენებლობებიდან დარჩენილი მასალები.
მშენებლობას ათი წელი დასჭირდა. ხუთი წელი ფუნდამენტის ჩასხმას, სამი — სართულების აშენებას, ორი კი დასრულებასა და გამაგრებას. მუშაობდა მარტო, ნაბიჯ-ნაბიჯ, იმ იმედით, რომ ძმები დაბრუნდებოდნენ და ეს სახლი კვლავ სითბოთი აივსებოდა. ❤️
მაგრამ ბედი სხვაგვარად წარიმართა. ერთი ძმა ავტოავარიაში დაიღუპა. მეორე კი დაავადდა და მალევე გარდაიცვალა. ჰუს რომ შეატყობინეს, არ დაიჯერა. აგრძელებდა მშენებლობას და ჩურჩულით ამბობდა: „დაბრუნდებიან… ეს სახლი მათთვისაა.“
მაგრამ ჰუმ ამ სახლში არასდროს იცხოვრა. ტკივილის სიმძიმე აუტანელი გახდა. ბოლოს ფსიქიატრიულ კლინიკაში გადაიყვანეს, სადაც დღესაც იმყოფება.
ახლა, ნახევრად დამთავრებული სახლი მდუმარედ დგას — არა როგორც სიღარიბის სიმბოლო, არამედ როგორც თავგანწირვის, ძმობისა და სიყვარულის სიმბოლო, რომელმაც ტკივილის გადატანა ვერ შეძლო… 🏚️💔
