🔍 რა მოხდება, თუ რკინის ღეროებს ამბის მოყოლა შეეძლოთ?
ძველ კარადაში ჩუმად წვან რჟისფერი რკინის ღეროები — ოდესღაც აუცილებელი იარაღები, ახლა კი დავიწყებული ეპოქის მუნჯი მოწმეები 🛠️.
მაგრამ მამის ნოსტალგიური თვალებით, ეს ძველი წონები მხოლოდ ფუნქციას კი არ ასახავენ — ისინი ატარებენ ბავშვობას, ნდობას და რიცხვების გარეშე სამყაროს. რა საიდუმლოებები იმალება მათში? აღმოაჩინე ბალანსი მეხსიერებასა და ლითონს შორის ⚖️🕰️.
⚙️ ის ძველი რკინის ჯოხები, რომლებიც კარადაში იყო შენახული, მუდამ უბრალოდ საგნებად აღვიქვამდი.
მაგრამ როცა მამაჩემმა ერთ-ერთი აიღო ხელში, მზერა უცვლივ გახდა — თითქოს ნივთს კი არა, მოგონებას უყურებდა.
„ვერც წარმოიდგენ, რამდენად ძვირფასი იყო ეს წონები ჩვენს დროს“, – მითხრა, როცა რკინის ზედაპირზე ჟანგს ფრთხილად აშორებდა. მის ხმაში იშვიათი მოწიწება იგრძნობოდა. „მამაჩემი ბავშვობაში ამით წონიდა ჩემს წონას. ერთ მხარეს წონას კიდებდა, მეორე მხარეს კი ჩემს სათამაშოს. თუ სათამაშო მძიმე იყო, მეუბნებოდა, ჯერ უნდა გაზრდილიყავი, რომ დაგემსახურებინა.“
ეს სიტყვები უბრალოდ სიტყვები აღარ იყო. მამა მხოლოდ ხელსაწყოზე არ ლაპარაკობდა — ის ნდობას, ტრადიციას და მარტივი ცხოვრების ზომიერ რიტმს იხსენებდა. მომიყვა, როგორ ხვდებოდნენ ბაზრის გამყიდველები საქონლის წონას თოკის ბალანსით — არანაირი რიცხვები, მხოლოდ ინტუიცია.
„ეს წონები — ეს დაგრეხილი რკინის ჯოხები — ბალანსს არა მხოლოდ საგნებისგან, არამედ ადამიანებისგანაც ითხოვდნენ,“ დაამატა მან. „ბაზრის ხმაურში ხალხი დაკვირვებით უყურებდა. როცა ხილი ემთხვეოდა 200 გრამიან წონას, ისინიც გრძნობდნენ ამას შინაგანად. ეს ბალანსი აღძრავდა ნდობას.“
როცა ჯოხი ისევ დააბრუნა ადგილზე, მეტალი აღარ ჩანდა უბრალო საგნად. ის გახდა მეხსიერების ქვა — დროის ნაწყვეტი, რომელიც დღემდე მოღწეულა ⏳. და მივხვდი: ამ რკინის შენახვით მამაჩემი მხოლოდ ნივთს არ ინახავდა — ის გრძნობას ინახავდა, იმ დროიდან, როცა ყველაფერი არა რიცხვებით, არამედ ბალანსით და რწმენით იზომებოდა ⚖️💫.
