როდესაც მარიომ ქუჩაში ჟანგიან ძველ მაცივარს გადააწყდა, ყველასთვის ეს იყო ნაგავი — მაგრამ მან პოტენციალი დაინახა. რასაც მოჰყვა, იყო გარდაქმნა, რომელსაც ვერავინ ელოდა: უნიკალური ხელნაკეთი გრილი. შავად შეღებილი, კაკვებით და კრეატიულობით სავსე, ის გახდა კვირის ბოლოს შეხვედრების ცენტრი. აღმოაჩინე, როგორ იქცა მიტოვებული მოწყობილობა ეზოს ლეგენდად. ♻️🔥🍖
მე მქვია მარიო. ერთ ცივ საღამოს ქუჩაში დავინახე ჟანგიანი, ძველი მაცივარი, მიტოვებული ტროტუარზე. ხალხი მას ყურადღებას არ აქცევდა, მაგრამ მე შევჩერდი. გონებაში გამიელვა — „თუ ვცდი?“ 🤔
წლებია ოცნებობდი საკუთარ გრილზე, მაგრამ ძვირი ფასი მაჩერებდა. იმ მაცივარში შესაძლებლობა დავინახე და გადავწყვიტე რამე განსაკუთრებული შემექმნა. მივიტანე სახლში, კარგად გავწმინდე, მოვაშორე ელექტრონიკა და დავიწყე გადაკეთება. 🔧
კარში ამოვჭერი ღიობი, ჩავდგი მყარი გისოსი და ქვევით გავათავისუფლე ადგილი ნახშირისთვის.
ზედა ნაწილი გადავაქციე მწეველად — ჩამოსაკიდი კაკვებით. მეზობლები შორიდან აკვირდებოდნენ, როგორ ვმუშაობდი ყოველდღე.
შევღებე შავად, დავამატე თერმომეტრი და პატარა ბორბლები. როცა მეგობრები, მათ შორის პაბლო, მოვიდნენ პირველ შეწვაზე, გაოცდნენ: „მართლა ის მაცივარია ქუჩიდან?“ ჰაერი სავსე იყო მწვადი სურნელით. 🍖🔥
ახლა ყოველ შაბათ-კვირას ჩვენი ეზო ცოცხლდება სიცილით, სურნელებით და ისტორიებით. მივხვდი, რომ ყოველთვის ახალი ნივთი არ გვჭირდება — ზოგჯერ ძველს უნდა შევხედოთ ახალი თვალით. ♻️❤️
