ჩვეულებრივი ვიზიტი კაზინოში 78 წლის მარგარეტისთვის კოშმარად იქცა. 🎰😢 როცა ის იხსენებს სიცილს, ნაცნობ სახეებს და შემზარავ სიჩუმეს, მისი ამბავი გვაჩვენებს მტკივნეულ წუთებს მანიტობას ტრაგედიამდე და მის შემდეგ. ის, რაც მარგარეტს ახსოვს, დიდხანს გაგყვება… 💔🚌
დილის მზემ გამთბარა ავტობუსის ფანჯრები, როცა იგი მშვიდად მიემართებოდა კარბერისკენ. მარგარეტი, 78 წლის, მყარად უჭერდა თავის ჩანთას მუხლებზე, ნაზი ღიმილით. ეს პატარა ტური კაზინოში მისი ტრადიცია გახდა – პატარა გაქცევა იმ სიცივისგან, რაც მისი მეუღლის გარდაცვალებამ დატოვა, მეგობრებთან ერთად სიცილსა და მარტოობის დილით თავის გასავრცობად. 🎰🌞
იგი თითქმის ყველას იცნობდა ავტობუსში. ჰაროლდი და ლუიზი უკან, ჩუმად იცინოდნენ. ემის, თავის ეტლში, ოდნავ იყო შებმული, თამაშობდა თავის იღბლიან მონეტებთან. საუბრები ჰაერში ცეკვავდა, ყოველი გზის ხვრელის შემდეგ ნაზად ექო იყო. 🚍👵
და შემდეგ უცებ—
ბრილიანტი.
ღრიალი.
შეხვედრა ძალიან სასტიკი იყო. მარგარეტი მხოლოდ შეჯახების გრუხუნის მახსოვს, შემდეგ სიჩუმე. როდესაც თვალები გაახილა, იგი გადაფარებული იყო დანადგარი—გაყინული სახეები, დამძიმებული სხეულები, გადატრიალებული ეტლები, ჩამახვრეტელი სეტყვები. 💥🩸
იგი იყო ერთ-ერთი ათი გადარჩენილი. „ბედნიერები“, როგორც ზოგიერთები ამბობდნენ. მაგრამ მარგარეტისთვის ბედი არაჩვეულებრივი იყო. 🍂
ის იხსენებს რობ ჰილს, სერიოზულ პოლიციელს, რომელიც დაამტკიცა საზარელი ამბავი: თხუთმეტი სიცოცხლე დაკარგული. იგი იხსენებს თეთრ საბურავებს, რომლებიც ნაზად ქავდნენ ქარს, თითქოს სულიები კვლავ სუნთქავდნენ. 🕊️
მომდევნო დღეებში მოსული იყო თანაგრძნობის გზავნილები. პრემიერმინისტრი ჯასტინ ტრუდო. პრემიერ-მინისტრი ჰედერ სტეფანსონი. მშვენიერი სიტყვები, გამამხნევებელი. მაგრამ ის, რაც მარგარეტს დარჩება მუდამ, ეს არ არის ნათქვამი—
ეს არის თავისუფალი ადგილი ავტობუსში.
იქ ერთი დატოვებული ეტლი.
ერთადერთი სიცილი, რომელიც აღარასოდეს გაისმება. 🎭💔
