აბი და ერინ დელეინები დაბადებიდან შერწყმულები იყვნენ თავის ქალით – და გადარჩენის შანსები მათთვის მიზერული იყო. მაგრამ მათი გზა მხოლოდ სამედიცინო არ ყოფილა – ის იყო ემოციური, იდუმალი და სიჩუმით სავსე სიძლიერით. რა მოხდა სინამდვილეში საოპერაციოში? როგორ დარჩნენ ორი გული სინქრონულად პულსირებადიც კი გამყოფი ოპერაციის შემდეგ? აღმოაჩინეთ მათი დაუჯერებელი ისტორია.
Დაბადებამდე, აბის და ერის გულები ერთად ცემდნენ — უხილავი მელოდია, რომელიც ორ სიცოცხლეს ერთ მთლიანობად აკავშირებდა. ისინი არასდროს იცნობდნენ განცალკევების მნიშვნელობას. ყველა მოძრაობა, ყველა სუნთქვა, ყველა სიზმარი — საერთო სივრცეში, თუმცა ორი სულით.
აბი წყნარი იყო. ის უსმენდა დედის გულის რიტმს და შუქის სიმშვიდეს ეჭიდებოდა საერთო სიბნელეში. ერი, მუდამ ცნობისმოყვარე, უცნობს მისდევდა. თვალგახელილი ოცნებობდა, წარმოდგენდა სამყაროს, რომელიც ჯერ არ უნახავთ. მაგრამ ყველაფერზე მეტად, ისინი გრძნობდნენ ერთმანეთს — არც კანის, არც ძვლის მეშვეობით, არამედ ისეთ დონეზე, რომელიც მეცნიერებასაც კი არ შეეძლო აეხსნა.
ოპერაციის დღეს ოთახში სიჩუმე სუნთქვას აჩერებდა. ექიმები, დაძაბულები, ვერასდროს წარმოიდგენდნენ, რას გრძნობდნენ გოგონები. ბედი მიჰყავდათ გზაჯვარედინამდე — ან შეუძლებელს გადალახავდნენ, ან სამუდამოდ ერთად დარჩებოდნენ ერთ სხეულში.
პროცედურის დროს, აბი გრძნობდა ერის შფოთვას. ანესთეზიის ქვეშაც კი მათი კავშირი არ გამქრალა. „აქ ვარ,“ თითქოს ამბობდა აბი. ერის პასუხი? „და ყოველთვის ვიქნებით — უბრალოდ ახალ გზაზე.“
როცა თვალები გაახილეს, ყველაფერი შეცვლილი იყო. ვეღარ გრძნობდნენ ერთმანეთის სუნთქვას. მაგრამ გული იგივე მელოდიით ცემდა — იმ საერთო სიმღერის რიტმით. ისინი განცალკევებულნი იყვნენ, მაგრამ კავშირი უცვლელი დარჩა.
დღეს, თამაშის ან სწავლისას, იციან: სადღაც, ღრმად შიგნით, ის საწყისი სიმფონია კვლავ ჟღერს — საშვილოსნოში დაბადებული მელოდია, რომელსაც არცერთი სკალპელი ვერ გაყოფს. 🌈
