რა მოხდება, თუ ერთი ლიმონი და რამდენიმე დაფნის ფოთოლი გახსნის კარს მეხსიერებისკენ? 🍋🌿 ბებიის გარდაცვალების შემდეგ, ანი აღმოაჩენს იდუმალ რვეულს, სავსეს რიტუალებითა და საიდუმლოებით, რაც იღვიძებს გრძნობებს და სულს. სურნელი, ტრადიცია, ფარული ყოფნა — შედი ისტორიაში, სადაც მეხსიერება სუნით სუნთქავს.
როდესაც ანის ბებია, სონა, გარდაიცვალა, სოფლის ოდესღაც ხალხმრავალი სახლი შემაძრწუნებლად დადუმდა, თითქოს კედლებიც კი გლოვობდნენ. და მაინც, რაღაც დარჩა—ლიმონის ხე ეზოში, რომელიც ყოველ გაზაფხულს ცოცხლდებოდა მბზინავი ყვითელი ნაყოფით, და ხმელი დაფნის ფოთლები, რომლებიც ქურასთან ზემოთ ეკიდა და ძველი დროის სურნელს ატარებდა. 🍋🍃
ანი დაბრუნდა შავებში ჩაცმული, გული სავსე მოგონებებით. ბავშვობაში ხშირად ესმოდა ბებიისგან: «როცა სული დაიღლება, მიდი ლიმონის ხესთან. როცა ფიქრები აირევა, აიღე დაფნის ფოთოლი.»
იცინოდა მაშინ ამ სიტყვებზე, ეგონა, უბრალო ხალხური მითები იყო. მაგრამ ახლა, როცა სონა აღარ იყო, ისინი უფრო ხმამაღლა ჟღერდა.
ერთხელ, ძველი ნივთების დალაგებისას, მან აღმოაჩინა პატარა რვეული ბებიის ხელნაწერით. გარეკანზე ეწერა: „სურნელების ენა“.
შიგნით იყო რიტუალი, სახელად: „მოგონების ცერემონია.“ 🕯️
📖 აირჩიე ხის ყველაზე მზიანი ლიმონი. ფრთხილად გაუკეთე სამი ჭრილი კანზე. ჩადე შიგნით ხუთი დაფნის ფოთოლი—ერთი გულისთვის, ერთი იმედისთვის, ერთი სიმშვიდისთვის, ერთი მოგონებისთვის და ერთი პატიებისთვის. დადგი სახლის კართან და მიეცი შენს სახლს სულის სუნთქვა.
ანი სრული მოწიწებით ასრულებდა ყველა ნაბიჯს. როცა დაფნის ფოთლები ლიმონის წვენში დარბილდა, ოთახი სურნელით აივსო, რომელსაც სიტყვებით ვერ გადმოსცემდი. ეს იყო სურნელი და ამავე დროს—არსებობა.
ის ატარებდა წარსულის ჩურჩულს: სონას თბილი ხელები, მისი რბილი ხმა, დილის ყავის სუნი და საღამოები—სახლში გამომცხვარი ტკბილეულით.
ანი დახუჭა თვალები და უბრალოდ მოუსმინა. ბებია არსად წასულა. ის ცოცხლობდა—დაფნის ფოთლის ნამტვრევებში, მზით გაჟღენთილ ლიმონში. 🌞🍋
ამ დღიდან ანის სახლი წმინდა ადგილი გახდა—არა მხოლოდ ადამიანებისთვის, არამედ მოგონებებისთვის, სულებისთვის, რომლებიც სუნთქავენ სურნელის მყუდრო ენაზე. 🌬️🍂
