რუტინული დემონტაჟი ნამდვილ კოშმარად იქცევა, როცა მასიური ხიდი ინგრევა, მუშები ნანგრევებში აღმოჩნდებიან და ქალაქი შიგნიდან ირყევა. კაპიტან ანტუან მარშანისთვის ეს მხოლოდ მისია არ არის – ეს არის დაპირისპირება ბედთან, დანაკარგთან და უკანასკნელ, მოჩვენებით დაპირებასთან. რა საიდუმლოებები დამალეს ნანგრევებმა?
ანტუან მარშანი არასდროს შეშინებია მისიაზე ისე, როგორც ამჯერად. ოცწელზე მეტი გამოცდილების მქონე მეხანძრე-კაპიტანი უამრავ ტრაგედიას შეხვედრია – მაგრამ არც ერთი არ დარჩებოდა ასე ღრმად მის გონებაში.
A7 ავტომაგისტრალის ხიდი, რომელიც წარსულში არაერთხელ გადაუკვეთავს, მის თვალწინ ჩამოიშალა – არა როგორც უბრალო მოწმის, არამედ როგორც პირველი რეაგირების მეხანძრის.
12 აპრილის დილით ზარი შევიდა: ღრმა გუგუნი, მრუდე ლითონის ჭახანი და შემდეგ… სიჩუმე. ადგილზე მისვლისას, ანტუანი შემზარავ სანახაობას წააწყდა.
ხიდის ნაწილი მდინარე მეზეში იყო ჩავარდნილი, ნამსხვრევებსა და გაცამტვერებულ იმედებში ჩაფლული. ამაყად ამოზიდული ამწეები ახლა დამსხვრეული ეყარა მიწაზე. ერთ მათგანში იჯდა ჟულიენი – ახალგაზრდა ამწის ოპერატორი, რომელიც ანტუანს ძალიან მოსწონდა.
ჟულიენი მუდამ ღიმილით ამბობდა მშენებლობის დაწყებისას: „დროებითია, მაგრამ მინდა, ამ ხიდმა ღირსეულად მოკვდეს.“ მაშინ ანტუანმა ეს ვერ გაიგო. ახლა კი ეს სიტყვები უკანასკნელი გამომშვიდობებასავით ჩაესმოდა.
სამი სხვა დაშავდა. ანტუანმა საკუთარი თვალით ნახა, როგორ გამოიყვანეს ისინი ნანგრევებიდან – შეშინებულნი, სისხლიანნი, მაგრამ ცოცხალნი. ის იბრძოდა დროის წინააღმდეგ, მტვრევადი კონსტრუქციისა და საკუთარი გრძნობების წინააღმდეგ. ბრძანებები მკაფიო იყო, მაგრამ ყოველი ნაბიჯი ტკივილს იწვევდა.
როცა ყველაფერი დასრულდა, სახლში არ წასულა. მდინარის ნაპირზე ჩავიდა და წყალში არეკლილ დამსხვრეულ ხიდს მიაშტერდა. ის აღარ იყო მხოლოდ ბეტონი და ლითონი – ახლა ეს იყო მეხსიერებების სასაფლაო, მკაცრი შეხსენება მშენებლობის საფრთხეებსა და პროგრესის ფასზე.
ეს ტრაგედია არასდროს დაივიწყება – სანამ ანტუან მარშანი უნიფორმას ატარებს.
