ყველა ხედავდა ჩამონგრეულ სახლს — დავიწყებულს, დაშლილს, უსიცოცხლოს. მაგრამ იმ დაბზარული კედლების მიღმა სიცოცხლობდა სიხარულის, მწუხარებისა და ძველი სიყვარულის ჩურჩული.
როცა დიზაინერი ანა ერმანი შევიდა შიგნით, მან უბრალოდ პროექტი არ დაინახა — მან იგრძნო სული, რომელიც განახლებას ელოდა. რაც მან აღმოაჩინა, აღდგენაზე ბევრად მეტია… ეს არის აღორძინება, რომელიც უნდა ნახო, რომ იწამე. 🏡✨
ყველა მხოლოდ ანა ერმანზე ლაპარაკობს — ქალზე, ოქროს ხელებით, რომელმაც სიცოცხლე დამიბრუნა. მაგრამ არავის უკითხავს, მე რას ვიმახსოვრებ. მე შეიძლება აგურისა და ხისგან ვარ აშენებული, მაგრამ მეც კი მიცხოვრია. ჩემი კედლები ხარხარის ხმას იმეორებდნენ, ძველი იატაკის ჭრაჭუნში სიყვარული იმალებოდა, და დროსთან ერთად დავიწყებას მივეცი — მდუმარედ ვტიროდი.
წლების წინ მოხუცმა წყვილმა მე თავიანთ სახლად მაქცია. მათ ჩემი შიგნით გახსენით მოგონებები — დაბადების დღეები პატარა სამზარეულოში, ზამთრის ღამეებში ჩურჩულით ნამღერი იავნანები, დილაობით ტკბილად ნათქვამი ლოცვები. მაგრამ დრო, სასტიკი და აუჩქარებელი, ნელ-ნელა წაართვა ძალა. ფანჯრების მტვრის გაწმენდაც შეწყვიტეს. სახურავი ჩამოეშვა. ბაღი გაუვალ ტყედ გადაიქცა. ვუყურებდი საკუთარ დაღმასვლას — უსუსურად.
და მერე, ერთ გაზაფხულზე, ის მოვიდა. ანა.
მას არ შეშინებია ჩემი გატეხილი ძვლების. მისი თვალები სიბრალულით კი არა, იმედით აინთო. ფრთხილად გადააბიჯა ჩემ გაჭუჭყიანებულ იატაკზე, ხელი ნაზად დამადო კედელზე და ჩურჩულით მითხრა: «ჩვენ კვლავ აგაღორძინებთ.»
და ასე მოხდა. ოჰ, როგორ მოხდა.
მან ჩემი კედლები მკვეთრ ყვითლად შეღება — თითქოს სამუდამო ძილიდან მამაღვიძებსო. მოიყვანა ოსტატები, რომლებიც ჩემს ენაზე საუბრობდნენ — ხის და ბოჭკოს უძველეს მუსიკაზე. ჩემი ცივი ფანჯრები კვლავ სითბოთი აივსო. ჩემი გული — იატაკის ჭრაჭუნი — შეარბილა, მაგრამ არასოდეს დაადუმა.
სახლში ისევ შემოვიდა სიცილი. სამზარეულო, რომელიც სურნელებით და ისტორიებით ივსებოდა. სასადილო, სადაც საუბრები ცეკვავს. და ჩემი საყვარელი ოთახი? აბაზანა. პატარა, მაგრამ სავსე შარმით — ფეხებიანი აბაზანა, როგორც პორცელანის მოგონება, ყვავილოვანი ფარდა, რომელიც ზაფხულის ნიავს ჰგავს.
ზედა ოთახები, ოდესღაც ცივი და მივიწყებული, ახლა სიცოცხლით სუნთქავენ. სრული საწოლი. პატარა მაგიდა. სიზმრები, რომლებიც ახლიდან იწყება.
ახლა, როცა ქარი ეხება ჩემს ფარდებს, მე აღარ ვკანკალებ — მე ვიღიმი. რადგან მე აღარ ვარ მხოლოდ დავიწყებული გარსი. მე ვარ სახლი. მე ვარ სრული.
ანა არა მხოლოდ სახლი გადაარჩინა — მან სული აღადგინა. 💛
