მშვიდ, ბნელით დაფარულ ხიდზე ერინმა და მარკუსმა ისეთი რამ იხილეს, რაც რეალობას არ ემორჩილებოდა—თვალები, რომლებიც შემაშფოთებელი სიმშვიდით უყურებდნენ და არსებობა, რომელიც სულს ყინავდა. იმ ღამით ნანახი არსება მათ არ დაჰკიდებია… ის მათ აკვირდებოდა. გადაეშვი ისტორიაში, სადაც შიშს ფორმა აქვს, ხოლო სიჩუმეში საშინელი სიმართლეა დამალული. 👁️🌫️
არ დამიყვირია. ვერც შევძელი. ყელი მიჩქმალოდა ისეთი ცივი და სუფთა შიშით, რომ სუნთქვაც წამერთვა. მახსოვს ქარი, მელნისფერი სიბნელე, როცა რაიტის მემორიალური ხიდით გადავდიოდით. მარკუსი დაღლილი მართავდა. მე ვუყურებდი… უკვე ვგრძნობდი, რომ რაღაც არ იყო წესრიგში. 🖤
და შემდეგ… ის თვალები.
არანაირი მოულოდნელი მოძრაობა. მხოლოდ ნათება. უძრავი. ანათებდა. მშვიდი. მაგრამ ამ სიწყნარეში რაღაც განზრახული იმალებოდა. მაშინვე მივხვდი—ეს არსება ამ სამყაროს არ ეკუთვნოდა.
„ნახე?“—ჩავჩურჩულე, იმედით რომ უარს მეტყოდა. მაგრამ თქვა „ჰო“. გულში დამემძიმა. ორივემ ვნახეთ.
ფორმა… არც ცხოველი იყო და არც ადამიანი. ის რაღაც სხვა იყო. სხვა ლოგიკა. სხვა განზომილება. რაღაც სიზმარსა და კოშმარს შორის. და იმ თვალებში—აღიარება… თითქოს გვიცნობდა. ან იცოდა, რატომ ვიყავით იქ.
ვიგრძენი ყოფნა. პირველყოფილი შიში. მარკუსმა მჭიდროდ ჩაჭიდა საჭე, სირბილის ინსტინქტს ებრძოდა.
შემდეგ ის გაქრა. არც გაიქცა. არც ჩაბნელდა. უბრალოდ… წავიდა. როგორც ქარში დაკარგული სუნთქვა. როგორც აზრი, რომელიც არასდროს უნდა გვქონოდა.
მაგრამ ვიცი—იმ ღამეს რაღაცამ დაგვინახა. რაღაცა, ვინც ელოდება. და მეშინია, რომ ეს ჯერ არ დასრულებულა… 🌫️👁️
