ერთი წამით გავჩერდი და მის სიტყვებზე დავფიქრდი. ♻️ „ადამიანები ნაგავს უსარგებლოდ თვლიან, მაგრამ ეს ყველაფერი დამოკიდებულია ხედვაზე.“ 🌍 მისი ნავი მყარად ტივტივებდა, და აზრი, რომ გადაყრილი პლასტმასი ახალ სიცოცხლეს იძენს, გამაოგნა. 🚣✨
ერთ დილით, როგორც ყოველთვის, შევედი ჩემს ბაღში და დავინახე ჩემი მეზობელი – მოლაპარაკე და წყნარი მच्छევარი – რომელიც რაღაცას აკეთებდა თავის ეზოში. გადავწყვიტე, ცოტა კი არ გავზარდე ნაბიჯები. ისევ ის სტაფავდა პლასტმასის ბოთლებს, მაგრამ ამჯერად მათი რაოდენობა წარმოუდგენლად დიდი იყო.
— „დილამშვიდობისა, მეზობელო! რა შენახავ?“ კითხვა მომივიდა, მჭიდროდ.
ის გაამტყუნა და მიმითითა, რომ ახლოს მოვდიოდი.
— „გგონია, რომ მხოლოდ პლასტმასის ბოთლებით ძლიერი ნავი შეგიძლია დაამატო?“
მე გაოგნებული შევხედე მას. ბოთლებისგან ნავი? მაგრამ ბოთლები რბილია – როგორ შეიძლება მათი მძიმე ადამიანი გააკეთოს?
მან თავისი ტრიკი ახსნა: პირველ რიგში ის გაყინავდა ბოთლებს და შემდეგ ისინი დააყენებდა თბილ ადგილას, რომ ჰაერი გადადებულიყო. ეს ხდიდა მათ ელასტიურ და მდგრადს.
შემდეგ, ის ბოთლებს გააერთიანებდა ოთხეულებად, შეკრული იყო. შემდეგ ამდენი უკავშირებდა ფართო ზედაპირს წყალგაუმტარი ლენტის გამოყენებით. ეს არ იყო მხოლოდ საინტერესო ექსპერიმენტი; ეს იყო ფუნქციონალური სისტემა.
რამდენიმე დღის შემდეგ ვნახე ისევ – მისი პროექტი დასრულებული იყო. მისი ხელნაკეთი ნავი ეზოში მდგარიყო, თითქოს უკვე მზად იყო გამგზავრებისთვის.
— „შევამოწმოთ?“ გითხრა სიცილით.
ჩვენც გადავწყვიტეთ, ეს გამოგვიარედ, მაგრამ მაინც კომედიურად, კმაყოფილმა.
