თოვლში დაფარულ მოედანზე პატარა გოგონა ბალანსის შენარჩუნებას ცდილობდა. ❄️ მისი თვალები ოცნებებით ბრწყინავდა, ხოლო მშობლები სიამაყით უცქერდნენ.
ის ისევ დაეცა, მაგრამ მამამ მხოლოდ გაუღიმა და უთხრა:
— „მთავარი არ არის დაცემა, მთავარი ის არის, რამდენჯერ ადგები.” ⛸️
ოლიმპიადა? იქნებ, მაგრამ მთავარი სიყვარული და მხარდაჭერა იყო. ❤️
❄️ თოვლიანი მინდორზე პატარა გოგონა იღიმოდა, ცდილობდა ყინულზე ბალანსის შენარჩუნებას. ის ჯერ კიდევ ძალიან პატარა იყო, მაგრამ მის თვალებში უცნაური ცეცხლი ელვარებდა – იმედი მომავლისა, რომელიც სავსე იყო შესაძლებლობებით. გარშემო ხალხი აღფრთოვანებული უყურებდა, ხოლო მისი მშობლები ამაყად და სიყვარულით შეჰყურებდნენ მას.
მაგრამ ეს ამბავი მხოლოდ მასზე არ არის. ეს არის ისტორია მისი მშობლების შესახებაც – იმათზე, ვინც მთელი გულითა და ძალით მხარს უჭერდა მის გზას. ყოველ დილით, სანამ მზე ამოვიდოდა, დედა მას გემრიელ საუზმეს უმზადებდა, რომ ენერგია ჰქონოდა ვარჯიშისთვის. მამა, მიუხედავად დაღლილობისა, ყოველთვის მის გვერდით იყო – ეხმარებოდა, როცა ვარდებოდა, აძლევდა ძალას, როცა დაღლილობას გრძნობდა.
ზოგი ამბობდა, რომ ეს მხოლოდ ბავშვის ხანმოკლე გატაცება იყო, რომელიც მალე გაივლიდა. მაგრამ მისი მშობლები სხვანაირად ფიქრობდნენ. მათთვის მედლები და პრიზები მთავარი არ იყო. ყველაზე ძვირფასი ის ღიმილი იყო, ის ცეცხლი მის თვალებში, როდესაც ყინულზე სრიალებდა და ახალ შესაძლებლობებს პოულობდა.
ერთ დღეს გოგონა ისევ დაეცა. რამდენიმე წამით გაჩერდა. ხალხი დუმდა და უყურებდა – ადგებოდა კი? მაშინ მამა მიუახლოვდა, მაგრამ არ უთქვამს: „უნდა გააგრძელო“. უბრალოდ გაუღიმა და უთხრა:
— „მთავარი არ არის დაცემა, მთავარი ისაა, რომ კვლავ წამოდგე.“
ეს სიტყვები სამუდამოდ დარჩა მის გულში. იქნებ ოდესმე მართლაც გამოსულიყო ოლიმპიადაზე, ან იქნებ – არა. მაგრამ ამას უკვე მნიშვნელობა აღარ ჰქონდა. მთავარი იყო ის, რომ მისი ოჯახი ყოველთვის მის გვერდით იქნებოდა, რაც არ უნდა მომხდარიყო. ❤️⛸️
