Առանց հուշերի ասես կյանքն իսկապես անհետաքրքիր կլիներ։ Մեր օրերում իհարկե շատ իրավիճակներ են փոփոխվել, սակայն հնի և նորի համեմատությամբ ասես բավական շատ ասելիք ևս կա։
Նախկինի և ներկայի պատմական ակնարկն անգամ տանելով կարելի է մշտապես վերհիշել բոլոր այն կարոտով լի պահերը, երբ շատերն իրենց ծնողների ձեռքը բռնած գնում էին զբոսանքի հանգստյան օրերին, քանի որ ամեն ինչ համակարգված էր և հանգաստյան օրերն ասես նույնպես այն հիանալի օրերսն էին, որպեսզի դրանք անցկացվեին ընտանիքների հետ։
Մեր օրերում իհարկե դժվար է նաև պատկերացնել առանց խնդիրների մարդկանց, քանի որ յուրաքանչյուրն ասես իր իսկ հոգսերի մեջ է շաղախվել և խնդիրներն ինքնին ոչ միայն սոցիալական են այլ նաև հոգեբանական։
Բավականին բարդ հոգեվիճակների միջով ասես կարողացավ անցնել հայ հասարակությունը։ Շատերն իհարկե կորցրեցին իրենց որդիներին, շատերի ընտանիքներում նոր հերոսներ կրկին անգամ ծնվեցին և վերջապես մյուս դեպքերում էլ կարոտն ու հին օրերսն ասես ևս սկսեցին դառնալ առավել քան նախընտրելի։
Մեր օրերում նաև նման հասարակ զբոսանքններն են դարձել ևս հիշելի, քանի որ ամեն քայլափոխի առավել քան սրճարաններում նստած կարելի է նկատել քան անկեղծ զբոսնելիս և, որ ամենակարևորն է նաև թերթ ընթերցելիս։
Ժամանակներն ասես իսկապես շատ բան են փոխում և չկա մեկն ով իր հուշերը չունենա։
