Մեր նոր գրականության համահիմնադիր Խաչատուրն Աբովյան ասես մշտապես առանձնացել է ամենքից իր յուրօրինակ ձեռագրով, ում շնորհված էր բացառիկ տաղանդ և ով կարողանում էր իր տողերում հիշատակել էնպիսի հարցեր, որը հնարավոր է եղել գտնվելու մարդու մտքին և սրտին այդչափ մոտ։
Մեծն Աբովյանի տողերում հաճախ կարելի է նկատել հայրենիքին նվիրված էն տեսակ տողեր, որ անմիջական կերպով հաճախ են առնչվում մարդկային զգացողությունների հետ։
Աբովյանն հայ այն հեղինակներից էր, ով կարողացել է Հայաստանի մասին խոսելիս այնպիսի բառերով անգամ նկարագրել, որոնք կլինեն դիպուկ և տեղին։
Հեղինակի հայրենասիրությունն շատ հաճախ սահմաններ չէր ճանաչում և այդ նույն կերպով էլ կարելի էր նկատել նաև նրա գրվածքներում։
Տողեր, որոնցում հեղինակն առավել քան ընդգրկուն կերպով քարոզում էր սեր հայրենիքի նկատմամբ, որն ամենաառաջնայինը պետք է լինի։
Ապրել ու մեռնել հայրենիքի համար. ահա խնդիրը, որ իբրև նպատակ՝ ես ընտել եմ ինձ համար իմ մանկության օրերից։ Ահա այս կերպ էր հեղինակն իր մտքերն հանձնում թղթին։
