Շատ մարդկանց համար կարծես թե իրենց հիշողություններն այնքան թանկ են, որոնց իսկապես փոխարինող ոչինչ չի կարող լինել։
Այսօր ևս ձեր ուշադրությանը կներկայացնենք այն հետաքրքիր և միևնույն ժամանակ նաև անչափ գեղեցիկ վայրերից մեկը մեր քաղաքում, որը չնայած այն հանգամանքին, որ այժմ չկա, սակայն ժամանակին պարզապես հնարավոր չէր շատերի կյանքը պատկերացնել հենց այդ վայրի բացակայութհյամբ, քանի որ աշխատանքից հետո հենց գինետուն շտապող մարդիկ կարծես թե այնքան էլ քիչ չէին։
Բավական հայտնի երգն անգամ այս պարագայում կարծես թե տեղին է։ Ես գնում եմ գինետուն՝ դարդերս մոռանալու։
Շատերին բավական ծանոթ դարձած ահա այս խոսքերն անգամ ասես այնքան էլ անտարբեր չեն թողնել շատերին։
Այս լուսանկարին նայելիս էլ կարծես թե շատերն հենց այդ երգի խոսքերը կհիշեն, սկայան այն ժամանակների համար դեռևս հարց կարող է առաջանել, թե մարդիկ արդյոք շատ դարդեր ունեին, թե պարզապես գնում էին ընկերների ներկայությունը վայելելու և պարզապես նրանց հետ մեկ բաժակի շուրջ զրուցելու։
Տարբեր իրավիճակներ կարծես թե հասցնում էին շրջապատել նրանց։
Շատերն անգամ, ովքեր իրենց կյանքի լավագույն տարիներն ապրել են հենց այդ ժամանակաշրջանում նրանք թերևս ամենից լավը կպատկերացնեն, թե ինչպես էին մարդիկ իսկապես երջանիկ կերպով հանգիստը վայելում՝ մի քանի րոպե պարզապես միմյանց հետ շփվելով։
