Ներհայաստանյան վերջին ռազմական դեպքերն ասես ամեն օր իրենց սրացումներով շարունակում են ոչ միայն միջազգային հանրության ուշադրությունն գրավել, այլ հայ հասարակության ուշադրության կենտրոնից դուրս չգալ։
Վերջին մի քանի օրն ասես տարբեր վերլուծաբաններ փորձում են գնահատական տալ կատարված իրողություններին և յուրաքանչյուրն իր տեսակետն է արտահայտում այդ ամենի շուրջ։
Բժիշկ Հայկ Մանասյանին ևս հաճախ կարելի է նկատել իր հնչեցրած կարծիքներով՝ այս կամ այն իրողությունների հետ կապված, որոնք առերևույթ կերպով կարող են համընկնել նաև հանրության կարծիքի հետ։
Վերջինիս նշմամբ, երբ 1992-ի ամռանը Թուրքիան Զանգեզուր էր ուզում Ադրբեջանն սպառնում էր, Նախիջևանից և Զանգելանից գրոհել Սյունիքը։ Փախստականներն անգամ Լաչինի նոր բացված միջանցքով էին փորձում մտնել Երևան։
Արծվաշենը, սակայն (Հ)ԱՊԿ դաշնակից Ռուսաստանը անտեսելով ՀՀ նախագահի դիմումը այդպես էլ չէր կատարում։ Վերջինիս փաստմամբ ընդամենը մեկ հանգրվան ստացան այդ ճնշումները, երբ Հայստանն իր համաձայնությունն տվեց ռուսական ռազմաբզաների տեղակայմանը։
Դրանից հետո արդեն նկատվեց, որ Հայաստան-Իրան սահմանը, մնացած սահմանների և Զվարթնոցի հետ հանձնեց ռուսներին։
