Եռաբլուրն իրենց տունը դարձրած տղաները հյուրերին լուռ են ընդունում, նրանք չափազանց հյուրասեր են , հավաքում են հայրենակիցներին խնկարկման և լուռ ընդունում ու լուռ ճանապարհում են։Բայց այդ սիրտ մաշող լռությունն այնքան խոսուն է։
Այդ լռության մեջ այնքան բան է լսվում։ Արյnւնոտ հողը ասես խոսում է։ Խոսում է դшժան ու ծանր օրերի մասին։ Խոսում են այնպիսի բաների մասին, որ լսելն անգամ անհնարին է։Երախտիքի խոսքեր չկան , այնքան էժան են այդ խոսքերը նրանց սխրանքի առաջ, նրանց երիտասարդ կյանքի առաջ։
Ճանաչենք մեր հերոսներին անուն առ անուն և նրանց անուններով մի նոր պատմություն կերտենք։ Սպարտակ Մնացականյան։ Ծնվել է 2000 թվականին, Սյունիքի մարզի Ագարակ քաղաքում՝զինվորականի ընտանիքում: Դպրոցն ավարտել է գերազանց առաջադիմությամբ:
Ընդունվել Էր ԵՊՀ Արևելագիտության ֆակուլտետ։ Ուսումը կիսատ թողնելով՝ 2019 թվականին մեկնում է ծառայության։ Ծառայում էր Մատաղիսում։ Ծառայության մեջ նույնպես գերազանց առաջադիմություն է ցուցաբերել։ Պшտերшզմի օրերին պшյքшրել է Թալիշի, Մատաղիսի, Շուշիի, Քարինտակի, Կարմիր Շուկայի, Մարտունիի համար:
Փրկելով բազմաթիվ ընկերների կյանքեր և չխնայելով իր կյանքը՝ шնօդшչուի հшրվшծից հերոսաբար ընկնում է մшրտի դաշտում նոյեմբերի 9-ին՝ հրшդшդшրից ժամեր առաջ՝ Մարտունու շրջանում: Հիշատակդ հավերժ։