Դ․ Ամալյանի կերպարն իրոք հիմա ուղենիշային պետք է դառնա շատ ծնողների համար, քանզի Դավիթն իսկական հերոսի հերոսային հոր նման է մտածում։ Անցյալի իր կյանքն համարում է էժանացած, բայց գալիքինը համարում է որդու կողմից գերարժևոր, որովհետև թողեցին մեզ ողջ ուրեմն պիտի առաքել դառնանք։
Հիմա Դավիթի ու Վարդանի զրույցները այլ, անբացատևելի հարթություններում են, որտեղ ֆիզիկական գոյությունն միաձուլվում է երևակայականին ու խախտվում է բալանսն։ Սակայն այդ զրույցներն անասելի կարևոր են Դավիթին զգալու որդու ներկայությունն ու լինելիությունն իր կողքին։
Դ․Ամալյանն զգացել է, որ զանգը Շուշիից գուցե վերջինն է։ Լսել է ձայներն, բայց փորձել է իրեն հանգստացնել ու հույսը չկորցնել։
Իր ամբողջ ապրածի վերարժևորում է Դ․ Ամալյանը զգում ու պատրաստվում է կենսունակությունը ուղղել որդու պատկերացրածների իրականացմանն։
Իրենք առավել իմաստնային էին գուցե քան մենք, ասում է Դ․Ամալյանը։ Մենք էլ պիտի իմաստնանանք։
