Արմանի անունը հայտնվում է մահացածների ցուցակում ու ընտանիքը տեսնում է, սակայն առավոտյան նա անծանոթ համարով զանգում է տուն։ Արմանը Գյումրիից է։ Դեռ պառկած է, քանզի ոտքը վնասվածք է։
Դեռ քայլելը բարդ է, կաստիլներով է քայլում։ Փոփոխական է անում, մեկ նստում մեկ պառկում է։ Ոտքը փրկել են, սկզբից նույնիսկ հեռացման թեման է եղել։ Ժպիտը Արմանի դեմքին է, անկախ վիճակից։ Արմանը նշում է, որ պոզիտիվ պիտի լինել։ Արմանը ասում է չեմ փոշմանել, որ կռվին եմ մասնակցել։
Հիմա ուզում է լավանա ու գնա ուսումը շարունակի Մոսկվայում։ Ինքը սովորում է Մոսկվայում, բայց աշխատել ուզում է ՀՀ-ում։ Արմանն ՌԴ-ից ծառայելու էր եկել։ Նա չորս-հինգ տարի է Մոսկվայում է։
Արմանը երազում է, որ կարողանա մադրկանց գոնե մի բանով օգնել։ Ինքը դա շատ է կարևորում, քանզի տրամադրություն է բարձրացնում։ Արմանը անչափ պոզիտիվ է։
