Պшտերшզմը՝ որպես իրական կրակ, եկավ և այրեց ամեն բան՝ տներ, ընտանիքներ, որդիներ, հայրեր, եղբայնրներ։ Թերևս, ամենացավալին ու դшժшնը մնում է հարազատի կորուստը։
Կորցրեցինք ամենալուսավորներին, նվիրյալներին։ Անմնացորդ նվիրյալներ, որ քաջաբար կանգնեցին և ուղիղ նայեցին մшհի աչքերի մեջ ու չընկրկեցին , քայլեցին առաջ՝ մшհվանն ընդառաջ։ Անձնազnհ եղան հանուն գալիքի, որ վաղը լինենք մենք ու մեր երեխաները։
Նրանք՝ որպես իրական հայրենասերներ, այժմ բնակվում են Եռաբլուրում։ Եռաբլուրն այսուհետ իրենց տունն են դարձրել անմшհ հերոսները, ընդունում են հայրենակիցներին լուռ և լուռ ճանապարհում, քանզի ամեն բան արդեն ասված է այդ ծանր լռության մեջ։
Ճանաչենք մեր հերոսներին անուն առ անուն։ Մովսես Մովսիսյան, Հովսեփ Մովսիսյան։ Երկու հորեղբոր որդիներ։ Մովսեսը ծնվել է 1998 թվականին, իսկ Հովսեփը՝ 1992 թվականին։ Նրանք Կոտայքի մարզի գյուղ Զովքից էին։
Երեք հորեղբոր որդիներ կամավոր մեկնեցին առաջնագիծ: Երկու եղբայրներն անմшհացան Հադրութի, Ջաբրայիլի անհավասար միրտերում: Հավերժ հիշատակ ձեզ, քաջ հերոսներ, դուք հաղթել եք։