Կորյուն Ղումաշյան․ իմ ջոկատում եղել են հզոր եզդի կռվողներ։ Ուսուբ Մանոյանը եզդի առաջին հրամանատարն էր։ Ուսուբը մենակով դիրք է պահել երեք օր, իննսունականներին։ Այս կռվում էլ Ուսուբի որդին էր։ Երբ տաքություն ունեցավ որդին ու մտածեցինք, որ տուն ուղարկենք, ինքը լաց էր լինում։
Եթե իրենց պես մտածեին թիկունքում պանիկա անողները, էսպես չէր լինի։ Եվ իհարկե չլսեին շատերին, որոնք ուզում էին, որ էսպես գնար։ Չի կարելի արհամարհել եզդիներին, մեր հետ տանջվելով քայլում են։ Ինչի համար Թուրքերը քրդերից բացի վատ վերաբերմունք ունեն հենց եզդիների հանդեպ, որովհետև գիտեն, որ կռվելու են պատրաստ։
Միասնական մենք կարող ենք պայքարել դրանց դեմ։ Ես տեսել եմ եզդիներին, իրենց ցավն էլ տանեմ։ Թող գնան տեսնեն ով պարտվավ։ Եզդիական բանակն էլ չի պարտվել։
Մեզ ու եզդիներին չի կարելի պառակտել, մենք միասնաբար պիտ լինենք։ Ազիզ Թամոյանն էլ եզդիների հերոսն է ամենամեծ այսօր։