Մերի Հակոբյանն իր սոցհարթակում գրում է. «Վահագ ջա՜ն, մեր Վահագ, ամենալուսավոր մարդ… Անհավատալի ա էն ամենը, ինչ կատարվում ա մեզ հետ: Օրը սկսվում ու ավարտվում ա քո պատկերով, քո անունով… Վահագ ջան…
Մենք խոստացել ենք, որ բոլորն են իմանալու քո հերոսության մասին: Ժամանակը եկել ա մի քանի տողով պատմել ազգիդ գիտակցված մահիդ մասին… (Վահագի մասին անհնար է անցյալով խոսել, բայց կփորձեմ…)
Վահագը ծառայում էր Հադրութում: Պատերազմի առաջին վարկյանից ջшխջшխել է թշնшմուն՝ մտքում պահած գրքերից, ուսուցիչներից, իր պապից սովորած դարավոր վրեժը: Դիմադրել է ամեն հшրվшծի, սակայն, երբ վիրավորվել է, նրան տեղափոխել են հոսպիտալ: Այնտեղ անցկացրած ժամերից հետո ինքնակամ որոշել է վերադառնալ արդեն արյունոտ Շուշի…
Վիրավորվել է երկրորդ անգամ ու մինչև վերջին չարաբաստիկ գնդակը պայքարել թշնամու դեմ: Ցավոք, վերջին հարվածը անբուժելի հետք թողեց բոլորիս սրտում…
Միշտ երազել ես, որ անունդ գրվի քո այդքան սիրելի հայոց պատմության մեջ, բայց այս գնո՞վ պիտի գրվեր… Վահագ ջան, ներիր ինձ, ներիր բոլորիս… ՄԱՀ ԻՄԱՑՅԱԼ` ԱՆՄԱՀՈՒԹՅՈՒՆ»: