Մ. Գրիգորյանը հադրութցի էր՝ Տումի գյուղից: Ստեփանակերտի «Գրիգոր Նարեկացի» համալսարանում ուսանելուց հետո նա բռնում է զինվորականի ուղին՝ հայրենասիրության կենդանի օրինակ դառնալով:
Մ. Գրիգորյանն ընդամենը երեսուն տարեկան էր: Նա երկու դստրիկի հայր էր, հոգատար ամուսին ու խիստ սպա, ով չէր ընդունում, որ զինծառայության մեջ կարող են լինել արտոնյալ կամ հովանավորյալ զինվորներ:
Նրա անձնվիրաբար ծառայությունը նույն անձնվիրական վախճանն է ունենում Ջրակնի դիրքերում ապրիլերկուսյան լուսադեմին: Մաքսիմ Գրիգորյանի պատմությունը շատ դրամատիկ է ու հերոսական:
Ապրիլիմեկյան կեսօրին լեյտենանտը Ստոփանակերտում զինվորական ժողովի է մասնակցած լինում: Առողջական վատ վիճակում գտնվելով՝ այցելում է քաղաքում ապրող քրոջը՝ Նունեին, այնտեղ ջերմիջեցնող դեղեր է ընդունում, ապա վերադառնում ծառայության:
Ապրիլերկուսյան կեսգիշերին դեռ տաքության մեջ գտնվող լեյտենանտն առանց վարանելու մի քանի սպայի հետ նստում է մեքենան ու գնում դիրքեր՝ իմանալով իրավիճակի լրջությունը:
Հենց այնտեղ էլ լուսադեմին հերոսաբար կնքում է իր մահկանացուն:
