Արդեն մի քանի տարի առաջ ինքս ինձ համար որոշել եմ, որ չեմ ուզում ապրել ամուսնացած երեխաներիս հետ, և համարում եմ, որ մեծահասակ երեխաները, առհասարակ, պիտի առանձին ապրեն:
Մի անգամից նշեմ, որ խոսքս չի վերաբեվում այն դեպքերին, երբ այլ տարբերակ չկա: Օրինակ, 2 տարի առաջ իրավիճակ ստեղծվեց, երբ աղջիկս ընտանիքի հետ մնաց դրսում, բնականաբար, նրանք որոշ ժամանակ ապրեցին իմ տանը, բայց հեռացան անմիջապես այն ժամանակ, երբ հնարավորություն ստեղծվեց:
Ես ունեմ իմ գրաֆիկը՝ շուտ ժամի եմ պառկում քնելու և առավոտյան 4-ին արթնանում եմ, բարձր ձայնով հեռուստացույց եմ դիտում: Երբ բոլորը միասին են ապրում, պետք է ամեն հարցում հարմարվել մյուսների հետ:
Սնունդի հարցում տարբեր նախասիրությունները: Կարելի է բոլորի համար առանձին պատրաստել, բայց այդ ժամանակ մթերք գնելն ու մի քանի տեսակի ուտեստ պատրաստելը ժամանակի հետ անտանելի է դառնում:
Տարբեր մոտեցումներ կենցաղին հարցերին և առհասարակ կյանքին: Ես արդեն մեծ եմ, չեմ սիրում աղմկոտ հավաքույթներ և տոներ: Բայց չէ որ երեխաներս դեռ ունեն դրա կարիքը, այնպես որ ավելի լավ է բավարարվենք միմյանց տուն գնալով:
Բացի այս ամենից անխուսափելի են վեճերը՝ ծնողների և երեխաների միջև: Պարզապես չեն կարող լիովին համերաշխ լինել երկու տարբեր սերունդների ներկայացուցիչները: Ես չեմ հոգնեցնում նրանց իմ խորհուրդներով, նրանք էլ ինձանից չեն նեղանում:
Իսկ դուք կիսու՞մ եք իմ տեսակետը:
