Զինվորական ծառայությունը թերևս ամենապարտավորեցնող մասն է երիտասարդների կյանքում: Ով զինծառայող է ունեցել կամ ինքն է ծառայել անշուշտ գիտի, որ ծառայության տարիները ամենաանհամբեր, ամենահուզիչ տարիներն են և ծառայությունից հետո հայացք գցելով այդ տարիներին մի տեսակ կարոտ ես զգում: Այդ տարիները ամենակարևորը՝ հպարտության տարիներ են թե զինվորի, թե նրա ծնողների կյանքում:
Իհարկե, զինվորական ծառայության ընթացքում ընտանիքի բոլոր անդամներն ու բարեկամները բոլորն էլ հավասար չափով անհանգստանում ու կարոտում են զինվորին և հակառակը զինվորը նույնպես բոլորին կարոտում և հիշում է, բայց ահա մորը զինվորը մի ուրիշ տեսակ է կարոտում, կարծես Հայրենիքի հետ միասին մայրը նույնպես սիմվոլ է իր համար՝ պարտավորվելու ավելի ամուր կանգնել այն հողի վրա և ավելի քաջաբար ու զգոն լինել, որն ինքը պաշտպանում է:
Եվ ահա ծառայության ընթացքում ամենահուզիչ, ամենափշաքաղեցնող նամակը՝ զինվորի նամակը ուղղված է հենց իր մայրիկին:
Այդ մասին է ամբողջությամբ այս երգը, որը լսելիս հնարավոր չէ չհուզվել և չհպարտանալ մեր հերոսածին մայրերով, մեր քաջ պաշտպաններով: