Խորհուրդներ տալ,թե չտալ, ո՞րն է ճիշտը, փորձենք պարզաբանել
Առօրյա կյանքում մենք հաճառ գործ ունենք մի բանի հետ, որը կոչվում է ՛՛խորհուրդ տալ՛՛։Մենք , հաճախ , ցանկանալով որևէ մեկին հանել վատ վիճակից, կամ դրդել որևէ մեկին ինչ ինչոր քայլի գնալ հաճախ մեր շահերից ելնելով,խորհուրդների շարան ենք պատրաստում դիմացինների համար:
Հիմնականում , երբ մեզ պատմում եքն մի պատմություն, մենք խորհուրդ ենք տալիս ՝ չիմանալով , թե ինչ ինպիսին է դրությունը երկրորդ կողմի մոտ, այդ դեպքում կարողենք դառնալ մարդկանց հարաբերությունների փչացմանպատճառ կամ տվյալ մարդուն սխալ ուղղության վրա դնենք:
Ինչու՞ է պետք խուսափել խորհուրդներ տալուց։
Երբ ձեզ պատմում են իրենցխատմույթունը, այդ պահին համոզված եղեք, որմարդուն խորհուրդ պետք չի , պարզապես նա ցանկանում է կիսվել մեկի հետ:
Հաճախ մարդը պատմում է իր ընկալածը։ «Այսպես ասեց, ուրեմն սա ինկատի ուներ», «այսպես արեց, ուրեմն ինքն այսպիսին է», «երկար նայեց, ուրեմն սիրում է»
Մարդիկ, ուրիշների մասին պատմելով, վատաբանելով , փորձու մ են ինքնահաստատվել, ի՞նչ իմանաք, որ վաղն էլ ձեր մասին չեն պատմի մեկ ուրիշի մոտ, ուստի ուրիշ անձի մասին խորհուրդ տալը մի քիչ տգեղ երևույթ է: Օրինակ, հենց այսօր կգնաս իրեն այսպես կասես:
Հաճախ մարդիկ պատմում են իրենց պատմությունը, քանի որ ուզում են կողքից իրենց լսեն և պատմելու (և միաժամանակ իրենք իրենց լսելու) ընթացքում արդեն պատասխաններ են գտնում, իսկ դուք ձեր խորհրդով կարող եք շեղել մարդուն։
Ե՞րբ կարելի է խորհուրդ տալ։
Խորհուրդ կարելի է տալ միայն մեկ դեպքում’ երբ մարդը խորհուրդ է հարցնում’ » ինչ անեմ», «ինչ խորհուրդ կտաս», նույնիսկ այդ դեպքում պետք է շատ զգույշվարվել, իսկ շատ դեպքերում ուղղակի պետք է լսել՝ խուսափելով խորհրդից:
